In Depot

hem eventjes heb zien lachen. ‘Mijnheer Weil, wilt u de heer Mechanicus van de lijst schrapppen?’ Dr. Ottenstein blijkt een machtig heer. Ik had het grote verlangen dat ik van mr. Kotting of van mr. Proosdij een authentieke verklaring zou krijgen, maar geloofde er in mijn hart helemaal niet aan. Het leven hier is verrassend en schokkend. Ziezo: dit transport dus weer overleefd en voorlopig gaat er geen ander transport naar Theresienstadt. Twee OD-ers hebben de vlucht genomen, een te Amsterdam, een te Zwolle. Veertig OD-ers zijn aangewezen, mee te gaan met het transport naar Theresienstadt. De twee ontvluchten wensten blijkbaar voor de eer te bedanken.

dinsdag 18 januari Met de regelmaat van de klok is de trein vanmorgen weer vertrokken, maar het was deze keer natuurlijk heel anders dan bij de transporten naar Auschwitz, doch ook anders dan bij de uittocht der Austausch-Joden de week tevoren. Dit schijnt al weer maanden geleden, zoveel gebeurt hier tenslotte. Deze keer ook een trein van derde klasse-wagens met bagagewagens voor de zieken, beestenwagens voor het proviand. De reizigers konden van tevoren hun plaatsen bespreken, in het bizonder de alte Kamp-Insassen, die door hun vrienden tijdig waren ingelicht, zoals bij Lissone of Cook, en reeds de avond tevoren bagage in de trein deponeren. De zieken kregen ledikanten mee met daarop speciaal vervaardigde matrassen. Voor de eerste keer sedert de transporten naar het Oosten was geen Sperre voor de barakken tijdens het transport afgekondigd, zodat de achterblijvenden hun vrienden tot achter het cordon van OD-ers naar de trein konden brengen en daar, als op een perron, het vertrek gadeslaan en, ongehinderd, het gewuif van de vertrekkenden op dezelfde wijze beantwoorden. Een soort Hopla-trein naar Theresienstadt. Het woord Theresienstadt had al een magnetiserende invloed op de geesten, zoals Wengenrode, of Wight, of Capri. Fantastische verhalen deden de ronde, dat het daar zo goed was, dat zij die zich daar bevonden niet achter prikkeldraad zaten, maar zich vrijelijk door het oude vestingstadje konden bewegen en in huisjes wonen. Als jongmens wil men wel eens een vestingstadje zien. Ligt het trouwens niet op Tsjechisch, bevriend gebied? Hoe lichtgelovig is de mens, hoe naief, bereid te menen, dat het daar waar hij niet is, beter is dan waar hij het relatief niet slecht heeft. Men moest zich verzetten om niet mee te willen met de expeditie, die op een excursie geleek. Men was het laatste jaar zo gewend geraakt aan de deportatie in beestenwagens, dat men een gewone trein met gewone derde klasse wagens bereid was als een Genade van de Hemel te aanvaarden, daarin althans een menselijke gunst te zien, die slechts dankbaarheid kon wakker roepen, en de reis te beschouwen als een plezierreis. Had Fräulein Slottke het niet zelf gezegd: dit was een unieke reis;

253