In Depot

Recht is recht, en voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast.

donderdag 19 augustus Er wordt de laatste dagen nogal gestolen in mijn barak. In de vrouwenafdeling heeft een of andere gauwdief twee rugzakken totaal leeggeroofd: kleren en levensmiddelen. Hij of zij heeft ze naar men vermoedt eenvoudig meegenomen en ze op zijn dooie gemak geleegd. Dat is gemakkelijk genoeg: alles ligt hier open en bloot op bed, het eigen bed of een ander, onbeslapen bed, de eigenaars zijn bijna de gehele dag weg, op het werk, toezicht ontbreekt zo goed als geheel, en wie toevallig langs komt en begerig is, slaat ongemerkt zijn slag.

De Ordnungsdienst is erbij geroepen, maar waar moet deze dienst onder vijf-, zeshonderd mensen het gestolene zoeken. Bijna nooit komt gestolen waar terecht. Een paar dagen geleden hebben ze mijn mooie Russische landkaart, uit een Russische Baedeker gescheurd, geroofd.

Ik was zo aardig en vriendelijk en welwillend geweest, een partijtje belangstellenden aan te wijzen waar Poltawa ligt, dat de Russen zouden hebben heroverd. Daarna borg ik de kaart weer zorgvuldig weg in een schooltas, waarin ik enkele curiosa bewaar. Toen ik de kaart weer te voorschijn wilde halen, was ze er niet meer. Wat moet men dan zeggen of doen? Ik heb bescheidenlijk de Verwaltung ervan verwittigd, dat ik een Russische landkaart vermiste, en een lid der Verwaltung heeft met een schorre stem een paar keren rondgeroepen, dat iemand een landkaart kwijt was geraakt, en verzocht deze terug te bezorgen. Vergeefs. Wie zegt dat het lid van de Verwaltung, die tot het partijtje mensen behoorde, wie ik de kaart had getoond, de kaart niet onder zijn berusting heeft genomen? Dat zijn zo vragen, die vanzelf opkomen; daar kan men niets aan doen. Wat weet men af van de eerlijkheid van < een > Verwalter, die niemand der barakbewoners kent en die wordt aangesteld door iemand, die niemand kent en die de Verwalter niet eens kent? Gisteravond, toen wij allen als apen bovenop onze bedden zaten en bezig waren ons uit te kleden, kwam hetzelfde lid der Verwaltung met een soort edele verontwaardiging omroepen, dat bij de uitdeling van de pakketten om zes uur ’s middags een pakket in verkeerde handen was geraakt en dat verwacht werd, dat hij die het in zijn bezit had, het onverwijld bij de Verwaltung of de Post zou terugbezorgen. Hij zinspeelde daarbij op de jongste diefstallen in de barak. Het wonderbaarlijke is, dat het pakket vanmorgen op een of andere wijze bij de Verwaltung is terugbezorgd. Hieruit blijkt, dat er ook nog eerlijke mensen onder ons leven. Achteraf blijkt, dat hier sprake was van een vergissing van de Post. Er leven genoeg eerlijke mensen onder ons: geen ochtend gaat voorbij, of slaperige of afwezige mannen laten in het washok hun zeep, hun kam, hun scheergerei staan. Bijna altijd vinden deze voorwerpen hun weg naar de eigenaars

130