In Depot

aardappels. Alles in de puntjes: een ring, bokshandschoenen, supporters. Toezicht van een OD-er. De sport staat onder hoge bescherming van de Obersturmführer. Ergens anders, op het vrije veld, oefenden Joden zich in het korfballen.

zaterdag 7 augustus Trottel riep mij gisteren op de weg aan:

‘Hé; ik maak de zaak verder niet mee. Het gaat me te hoog.’

Hij kon het niet op zijn verantwoording nemen, dat wij stappen deden om de spanningen in het kamp te doen luwen en onheilen te voorkomen achter de rug van de commandant om. ‘Dan moeten we maar naar Schlesinger.’ Half zeven conferentie op zijn bureau. Joviale begroeting. Maar schelmenogen. Voor oppassen. Deur op slot. Omslachtig verhaal van Trottel: spionnen zijn al bezig te loeren, - zijn snoekogen worden een graadje geler -, als de commandant er de lucht van krijgt, zijn we er allemaal bij, die maakt geen grapjes. Schlesinger moet eerst een volmacht hebben van de commandant. Schlesinger: ‘Mijne heren, ik heb de zaak geloof ik opgelost. Ik heb hier een ontwerp, dat ik de commandant zal voorleggen; het voorziet in de instelling van een “Schlichtungscommission” ten behoeve van de bedrijven, die een nieuwe organisatievorm zullen krijgen. Groot geheim nog, mijne heren, dus discretie. Iedereen in het kamp weet dit al. Als de commandant zijn goedkeuring er aan hecht, kunnen we achter deze dekmantel ons gang aan.’ Trottel: ‘Nee, we moeten open kaart spelen. En dat kunnen we. Ik ben veel aan de commandant verplicht en ik geloof wel van hem gedaan te kunnen krijgen, dat hij ons de zorg voor de rust van het kamp overlaat. Hij weet toch ook wel, dat de Duitsers de oorlog verloren hebben en dat als het omgaat zijn leven in onze hand ligt.’ Schlesinger: ‘Dan kent u de commandant niet. Hij is er vast van overtuigd dat Duitsland de oorlog wint, hij is bovendien te goed gedisciplineerd om iets te laten blijken, en bang is hij niet. Wij kunnen beter achter een sluier blijven om ons doel te bereiken.’ Hij trekt met beide handen de lapeilen van zijn colbertje halverwege samen om te manifesteren wat hij bedoelt. Trottel doet allerlei omstandige verhalen om te laten zien, hoe groot, dankzij zijn grote tact of persoonlijke invloed, zijn successen zijn geweest in schijnbaar hopeloze gevallen. ‘Zie je, dat heb ik ’m allemaal geleverd.’ Diplomaat, mensenkenner, maar grote ijdeltuit. Schlesinger luistert met half geloken ogen verveeld naar Trottels bombast.

Als Trottel uitgesproken is, geeft Schlesinger me een leep knipoogje.

‘Wat is uw bedoeling eigenlijk? De politieke leiding van het kamp te vragen? Dan zijn we er allemaal geweest.’ Trottel: ‘Ik wil alleen er maar op wijzen dat er hier spanningen bestaan en onze medewerking aanbieden tot het bevorderen van de rust.’ Schlesinger zwaait om:

114