Van sikkel en hamer

39

communisten. Stalin heeft, gelijk men weet, het vorig jaar datgene wat er van de oppositie nog over was en zich tegen de z.g. algemeene lijn verzette, ,,geliquideerd", vrijwel tegelijk met de koelakki als klasse. Van verscheidene kanten werd ons verzekerd dat arbeiders, die zich als te actieve of al te onstuimige dissidenten doen kennen, en daardoor een gevaar zouden kunnen worden voor den algemeenen geest, volgens de gebruikelijke Russische methode op een dag eenvoudig verdwijnen, naar punten worden overgebracht waar zij zich hun zwakke positie goed bewust zijn. Wat Stalin met hen, die hem den voet dwars zetten, doet, waar zij zich precies bevinden, niemand die daaromtrent opheldering kan verschaffen. Zij bevinden zich in een of andere functie „ergens in de provincie”. Te Odessa werd ons in een vrij goed gesitueerde familie, die een o e d a r n i k aan den staat heeft geleverd, gevraagd, waar Trotzki zich ophoudt. Bij navraag bleek men ook elders niet van het lot van Trotzki op de hoogte.

Tomski, de vroegere leider der vakbeweging, was de laatste figuur met ruggegraat, die het veld moest ruimen. Volgens de uitspraak van een vooraanstaande figuur in de vakbeweging ¹), een creatuur van Stalin, met wien wij een langdurig onderhoud hadden, bestaat er in de vakbeweging „geen oppositie meer” tegen de regeeringspolitiek. In ernst verklaarde hij, dat het standpunt van Rykow en Tomski door het gros der leden van de vakorganisatie niet wordt ondersteund, dat er geen principieele verschillen meer bestaan, dat er alleen nog maar sprake kan zijn van „meeningsnuances”, die geen groote beteekenis hebben. Onze zegsman kenschetste de bolsjewistische regeering en het Russisch vakverbond als identiek, daar zij beiden voortkomen uit, en gemeenschappelijk de belangen dienen van, de Russische arbeiders. Doch in werkelijkheid heeft het Russische vakverbond zijn oorspronkelijke taak: verdediging van het economisch belang van den arbeider, in den steek gelaten en zich, onderwerpende aan de politieke eischen van den staat, de economische bruikbaarheid van den arbeider schuivende vóór zijn economisch belang, ingeschakeld als productiefactor. De vakorganisaties in Rusland hebben het karakter gekregen van politiek-economische corporaties. Loonproblemen worden niet meer door de vakbonden gesteld, doch, indien de p o 1 i-

^г) Deze figuur heeft sedert eveneens het veld moeten ruimen.