Van sikkel en hamer

156

op beide oevers gelegen steden en dorpen aan tot het af-zetten en opnemen van passagiers, het laden en lossen van goederen. De steden en dorpen, ofschoon op zichzelf talrijk genoeg, liggen wederom oneindig ver uit elkaar — waardoor de sensatie van de onmetelijkheid van het land nieuw voedsel vindt. Van de dorpen ziet men veelal niet anders dan de aanlegsteigers, waartoe een platboomschuit met een daarop gebouwd huis dienst doet; de dorpen zelf liggen achter den dijk. De paar groote steden, zooals Samara en Saratof, ver-toonen zich als in de breedte ver-uitgerekte en terras-gewijze neergezette Oostersch-witte huizenrijen, waarboven zich de vele mooie, kleurige kerkkoepels en minarets — men herkent hier den Turkschen invloed — verheffen. Van het belangrijke Kazan, dat op den hoogen oever ligt, ziet men daarentegen niet anders dan een paar schamele huizen boven op den dijk.

Hoe Zuidelijker men vordert, des te meer kleur krijgt het meren op aanlegplaatsen. Men bemerkt dat men zich bevindt diep in het hart van Rusland, ver van het centrale cultuurcentrum. In steden als Samara en Saratof krijgt men den welgemeenden raad goed op zijn q u i v i v e te zijn tegen het ras der vingervluggen, dat graag op den welvoorzienen buidel van pleizierreizigers aast. In de donkerkleurige passagiers, die in hun havelooze plunje aan boord komen, herkent men vaak de warmbloedige Tartaren, die met vrouwen en kinderen schilderachtige groepen vormen. Wanneer het sein tot embarkeeren gegeven wordt, dringen mannen met rauw getier tusschen huilende kinderen en angstige vrouwen naar voren, met hun armzalige kisten of bundels baan zoekend. Een scherpe snauw, of een krachtig handgebaar van een toeziend scheepsbeambte temperen de drift. Sjouwerlieden dragen op een draagstoel op den rug geweldige kisten en balen aan boord, die zij alleen aan kunnen; in aan het Oosten herinnerenden melodieuzen maatzang werken anderen samen aan grooter vrachtgoed.

De vaart op den Wolga heeft nog een andere bekoring: het oneindig-lange en geweldig-breede houtvlot, dat er wederom aan herinnert, dat men in een gebied vertoeft van ontzaglijke afmeting. De houtvlotten verleenen den Wolga eigenlijk zijn schilderachtigheid. Men vindt ze van afstand tot afstand geregeld op het water, in formatie van kilometers lengte soms. Zij groeien daar voortdurend aan en worden, even vóór het intreden van den winter, naar de plaatsen hunner bestemming