Russische reisschetsen

DE SOVJET-RUSSISCHE STRAFWETGEVING.

Het karakter, dat de bevolking van een gewone gevangenis kenmerkt, ontbreekt hier te eenen male. De gevangenen dragen geen uniforme gevangeniskleding, doch hun eigen kleeren, die zij uit de samenleving medebrengen, of die hun door het bestuur der kolonie worden verschaft. De vroegere gewoonte, dat de eene helft van het hoofd is kaal geschoren, is afgeschaft; er bestaat voor den gevangene vrijheid om het haar te dragen zooals hij dit verkiest: een kapper in de gevangenis staat te zijner beschikking.

• *

*

De kolonie berust uitteraard op het beginsel van den arbeid en de sociale opvoeding. Zij is feitelijk één groote textielfabriek, die den staat thans bij zijn groote behoefte aan textielwaren ongetwijfeld uitstekende diensten bewijst. De staat zorgt voor de opleiding der gevangenen tot behoorlijke vakmannen, die een maandloon verdienen van gemiddeld twintig roebel per maand, buiten en behalve hun onderhoud. De kolonie, met inbegrip van bewaking en administratie, kost den staat niets. De gevangenen worden hier voorbereid voor hun terugkeer in de samenleving, waarin zij door hun vakbekwaamheid gemakkelijk een plaats zouden vinden, vooral omdat de tegenwoordige Russische gemeenschap — aldus werd ons ten stelligste verzekerd — een burger er niet op zou aanzien, dat hij een of meer misdaden op zijn kerfstok heeft. Het is moeilijk een dergelijke uitspraak te controleeren, doch zeker is dat goede vakbekwaamheid in het tegenwoordige Rusland als de grootste sociale burgerdeugd wordt beschouwd.

Wat van belang is in het stelsel van deze fabrieksarbeiderskolonie — en natuurlijk van andere dergelijke kolonies — zijn zoowel de gunsten, die den gevangenen verleend worden, als de wijze, waarop deze gunsten worden bepaald. Het stelsel der gunsten is progressief: het bestaat uit drie afdeelingen, met telkens grooter gunsten. Als voorwaarde voor den overgang van de eene gunstencategorie naar een andere gelden: goed gedrag en goede arbeid, of goede wil tot arbeid.

Dat hier de nadruk wordt gelegd op den arbeid, den w i 1 tot arbeid, is karakteristiek voor den Sovjetstaat, waar door de geheele wetgeving de arbeids-gedachte heenloopt, die bij al zijn handelingen leidend beginsel is.

De leden der eerste categorie hebben de volgende rechten: het ontvangen van bezoek van verwanten en bekenden een keer per tien dagen. Zij krijgen eer derde deel van hun loon in handen, waarvoor zij in den coöperatieven winkel, aan de kolonie verbonden, kleeding, ondergoed, versnaperingen kunnen koopen.

De leden der tweede categorie hebben het recht één keer per vijf dagen bezoek te ontvangen, benevens eetwaren en kleeren van hun familieleden. Zij krijgen tweederde deel van hun loon in handen. Zij hebben daarnevens (en dit is belangrijk in het stelsel) recht op verlof, d.w.z. zich buiten de gevangenis te begeven, ook naar een andere stad, waarvoor hun een verlofsbrief wordt verschaft.

Dit verlof wordt bepaald door een commissie en bedraagt per jaar ten hoogste zeven dagen.

De leden der derde categorie hebben recht op twee keer bezoek per vijf dagen. Zij ontvangen driekwart van hun loon. Zij hebben recht op verlof tot een maximum van veertien dagen per jaar.

Het verlof wordt verleend, wanneer de commissie de moreele overtuiging heeft, dat de verlofgangers zich niet schuldig zullen maken aan moord of roof.

Bij navraag bleek ons, dat het grootste contingent der gevangenen zich in de eerste categorie bevond. Op onze vraag, hoeveel gevangenen er thans recht op verlof hadden, kregen wij ten antwoord, dat er thans geen cijfers beschikbaar 98