Russische reisschetsen

„HET BESLISSENDE JAAR 1931”.

steenkool en ijzererts, ofschoon percentsgewijze hooger dan in 1913, bleef aanzienlek bij de ramingen ten achter. De productie van consumptiemiddelen heeft de Sovjet-regeering vrijwel in den steek gelaten; het tweede jaar was de raming van de toeneming 23.8 %, de bereikte toeneming beliep slechts 11.1.

In dit opzicht vertoont het vijfjarenplan inderdaad een groot tekort.

Het graanvraagstuk, dat de Sovjetregeering de grootste zorgen baarde, heeft het tweede jaar van het Vijfjarenplan een gunstige wending genomen. Eind van het vorig jaar bedroeg de graanoogst 86.500.000 ton, of 20.6 % meer dan het vorig jaar, terwijl het graan voor de markt beschikbaar 32.6 pCt. meer beliep dan de schatting van het plan.

■ü*

De Sovjetregeering beroept zich op de wereldstatistiek om aan te toonen, dat het iets heeft gepresteerd, dat tot nog toe in de geschiedenis geen enkel ander land heeft gepresteerd. Zij betoogt dat het percentage van den mate-rieelen industrieelen groei van Sovjet-Rusland in de drie laatste jaren met 26.7, 24.8 en 35.8 percent gestegen is en dat het daarmede alle andere landen ver vooruit is, dat bijvoorbeeld, den materieelen omvang der industrieele productie in 1913 voor alle landen op 100 stellend, Sovjet-Rusland met 238 bovenaan staat, tegenover 188.5 voor de Vereenigde Staten, 82 voor Groot-Britannië, 90 voor Duitschland en 140 voor Frankrijk.

Niemand zal de industrieele praestaties der bolsjewisten, althans quantita-tief, verkleinen, doch zeker is dat hun productie, toen zj hun Vijfjarenplan in werking stelden, tot een zeer laag punt was ingezonken en dat zij geen andere keuze hadden dan óf te vergaan, óf hun industrie op peil te brengen. Wat West-Europa met eigen ervaring in normale ontwikkeling deed, moest Sovjet-Rusland in versneld tempo doen. Sovjet-Rusland’s buitenlandsche handel vertegenwoordigde het vorig jaar, bij minimale voorziening van de binnenland-sche markt, nog eerst ruim drie procent, absoluut ongeveer hetzelfde percentage van vóór den oorlog. De vergelijking op zichzelf is derhalve geforceerd. Zij is eerst mogelijk en redelijk, wanneer Sovjet-Rusland op peil is gekomen.

Intusschen staat ontegenzeggelijk vast, dat de industrie van Sovjet-Rusland een belangrijken sprong voorwaarts heeft gedaan. Indien men mag afgaan op de cijfers, door de Sovjet-regeering zelf verstrekt, dan heeft het percentage der productie der grootindustrie zich van 1926 tot 1931 ontwikkeld van 47.1 tot 62.7 % ten aanzien van de totale productie; is dat van den landbouw verminderd van 52.9 tot 32.7. Deze cijfers controleerend met die van een pas-verschenen belangwekkende studie van het „Birmingham Bureau of Research on Russian Economic Conditions”, dat verbonden is aan de hoogeschool van Birmingham en dat krachtens een controleerbare rekenmethode in vele opzichten tot andere en lagere cijfers komt dan de Sovjetpublicaties, krijgt men het volgend beeld: landbouw en industrie in 1913 beide op 100 stellend, hadden zij, op grond van (hun opbrengst berekend volgens vooroorlogsche roebels, in 1929/30 onderscheidenlijk de geraamde cijfers 103 en 232 bereikt. De cijfers dekken elkaar vrijwel. Duidelijk is, dat Sovjet-Rusland snel op weg is, een industrieel land te worden, — ook al is de structuur van het land agrarisch.

De kapitaalspolitiek der Sovjetregeering heeft tot resultaat gehad, — afgescheiden van alle motieven, die vóór of tegen de wenschelijkheid of men-schelijkheid van deze politiek kunnen worden aangevoerd, — dat de sommen, in de nationale industrieën belegd, van 1925/26 tot 1929/30, berekend volgens de waarde van den tsaristischen roebel, gestegen zijn van 2527 millioen roebel

56