Een volk bouwt zijn huis

WEIZMANN EN JABOTINSKY.

Joodsche politie- en militaire troepen. Jabotinsky wilde op deze wijze ook anti-Zionistische kringen in Engeland, die er bezwaar tegen maken dat zonen van Engelschen voor de verdediging van de Joden hun bloed geven, bevredigen.

Weizmann echter hield de formatie van een Joodsche troepenafdeeling voor overbodig, omdat hij meende dat er niet voor onlusten gevreesd behoefde te worden, bovendien voor schadelijk, omdat de Arabieren er gemakkelijk door geprikkeld konden worden. Jabotinsky zag in de onlusten van 1929, die 130 Joden het leven kostten en waarbij honderden Joden gewond werden, een onbetwistbare rechtvaardiging van zijn eisch.

vr    vC-

*

De onlusten van 1929 hebben de ^DR' ^WLAE)IMIR JABOTINSKY. geheele politiek van Weizmann voor het

front gebracht, en zij waren de oorzaak van zijn val. Sokolow nam als compromis-candidaat zijn plaats in. Sedertdien hebben de verschillende tusschengroepen zich op de hoofdrichtingen gericht. Wat het vraagstuk van het legioen betreft, vond Weizmann steun bij de pacifisten en de in intellectueele kringen invloedrijke Brith Sjalom, het Vredesverbond, dat na de onlusten van 1929 in Palestina werd gesticht en welks aanhangers uit filosofische en godsdienstige overwegingen het herstel van den Joodschen staat en de vorming van een Joodsche meerderheid in Palestina verwerpen, of zelfs aan de verwezenlijking van het Zionisme sterk twijfelen. Het meerendeel van Weizmanns volgelingen streeft echter nog altijd de vorming van een Joodsche meerderheid in Palestina na, precies op dezelfde wijze als Weizmann zelf, nl. langs den zoogenaamden tactischen weg van het voorloopige compromis. Deze volgelingen vallen in twee groepen uiteen, nl. de algemeene Zionisten, het z.g. Centrum, en de socialisten, die in Palestina hun concentratie vinden in de Histadroeth, de Vakvereenigingsfederatie, die aangesloten is bij de Tweede Vakvereenigingsinternationale.

De socialisten en Weizmann — die geen socialist is — ontmoetten elkaar in hun Arabierenpolitiek, daar de socialisten, op grond van hun klassenstrijd-beginsel, naar klassesamenwerking streven zoowel met de Arabische landarbeiders als de industrie-arbeiders. De socialisten sloten overigens een compromis met Weizmann: zij lieten hem in zijn politiek tegenover de mandaatregee-ring de vrije hand, in ruil voor het gebruik van de Zionistische fondsen voor de stichting van op socialistische leest geschoeide nederzettingen. De algemeene Zionisten, — het burgerlijke element, — verleenden hieraan steun, zoowel uit achting voor de persoonlijkheid van Weizmann als wel, omdat zij niet vijandig stonden tegenover de i d e ë e 1 e instelling der socialistische kolonisten en in hun optreden een middel zagen om het particulier kapitaal, dat de tendenz had het Zionisme te verwaarloozen ten bate van het kapitaalsgewin, binnen bepaalde grenzen te houden.

Jabotinsky echter kon in het klassenstrijdbeginsel der socialisten begrijpelijk niet anders zien dan een rem op het tempo der kolonisatie, dat naar zijn opvatting reeds veel te traag ging om de verwezenlijking van een Joodschen staat behoorlijk te dienen.

99