Een volk bouwt zijn huis

WEIZMANN EN JABOTINSKY.

meening, dat daaraan niets te verhelpen was, zoolang in de getallenverhoulding tusschen Joden en Arabieren in Palestina geen wezenlijke verandering was gekomen. Jabotinsky keerde de redeneering echter om: hij zeide, dat in deze getallenverhouding niets kon veranderen, zoolang niet de bestaande politieke en economische hinderpalen tegen en massale immigratie waren weggeruimd.

* *

*

In deze beide zienswijzen vindt men het w e z e n 1 ij k verschil in inzicht tusschen de beide figuren en richtingen scherp uitgedrukt. Richtte dr. Weiz-manns politiek, zij het uit tactische overwegingen, zich inderdaad op een soort compromis met, een toenadering tot de Arabieren, op een soort evenwicht der krachten, Jabotinsky wil van begin af aan, ofschoon strevende naar goede betrekkingen met de Arabieren in het dagelijksch leven, openlijk en bewust van Palestina zoo snel mogelijk een land maken, waar de Joden de meerderheid hebben. Pogingen om reeds thans met de Arabieren tot een principieel vergelijk over het Zionisme te geraken, wijst hij als ijdel en schadelijk af. De houding van Weizmann en zijn volgelingen beschouwt hij als een politiek degeneratieverschijnsel der Zionistische beweging, die niet voldoende zelfvertrouwen heeft om de moeilijkheden te overwinnen en niet meer aan de mogelijkheid gelooft, de meerderheid in Palestina te verwerven. Hij verwijt aan de Executieve der Zionistische Organisatie bureaucratie, die zich bezighoudt met nevenvraagstukken en de hoofdquaestie verwaarloost. Hij verwijt Weizmann, dat hij de kracht van het Zionisme geschaad heeft doordat hij in het Keren Hajessod, het Palestina Opbouwfonds, remmende niet-Zionistische invloeden heeft toegelaten; de Executieve, dat zij nooit naar een weloverwogen plan het

particuliere kapitaal naar Palestina heeft geleid, slechts een kolonisatie-politiek-op-goed-geluk heeft gevoerd. Op grond van deze en andere motieven eischte Jabotinsky een politiek offensief, ten doel hebbend een revisie van de politiek van het Engelsche ministerie van koloniën tegenover Palestina, als voorwaarde voor kolonisatie in een omvang, zooals voor de oplossing van het Jodenvraagstuk naar zijn opvatting geboden was.

Een ander principieel vraagstuk was dat van het legioen: de bescherming van de Joden in Palestina. Na den wereldoorlog heeft de Engelsche regeering de 5000 man Joodsche soldaten, die in Palestina stonden, naar huis gezonden en in plaats van het Britsche garnizoen, politie- en gendarmetroepen gevormd, waarin het percentage Joden van jaar tot jaar verminderde, totdat de beschermings-troepen in het land bijna nog uitsluitend uit Arabieren bestonden. Jabotinsky meende, dat een dergelijke politiek niet in overeenstemming was met de toepassing van het mandaat en eischte de invoeging in het Engelsche garnizoen van Palestina van