Een volk bouwt zijn huis

DE PAN-ARABISCHE GEDACHTE.

gevaarlijker, belichaming. Ibn Saoed ontpopte zich als een staatsman van autoriteit en beteekenis. Hij schiep orde en absolute veiligheid in den Hedzjas en dwong het respect af van de mogendheden.

Kort na Ibn Saoeds optreden als heerscher in den Hedzjas kwam in 1925 te Kaïro het Kalifaat-congres bijeen: voor den eersten keer na vele eeuwen verzamelden zich weder de vertegenwoordigers van alle Moham-medaansche volken, om den verbleekten Islam opnieuw leven in te gieten.

Ofschoon het congres niet geslaagd is in zooverre het geen figuur kon aanwijzen met genoeg gezag bekleed om het Kalifaat in zich te vertegenwoordigen, zoo was het toch in zooverre van beteekenis, omdat het het streven naar strenge samenbinding van alle stroomingen in de Mohammedaansche wereld duidelijk aan het licht bracht.

In hetzelfde jaar kwam te Mekka het „congres der Islamietische wereld” bijeen, waaraan Ibn Saoed verantwoording van zijn daden moest afleggen en waarin de belangen der Islamietische wereld werden besproken. Ook dit congres was geen succes, daar Ibn Saoed de Indische Mohammedanen en Perzië tegenover zich vond.

In politieken zin behaalde Ibn Saoed echter successen van belang. Engeland zag zich genoopt het verdrag van 1915, waarbij Nedzjd tot protectoraat was verklaard, in 1925 op te heffen en de volledige en volstrekte onafhankelijkheid van de landen van Ibn Saoed uitdrukkelijk te erkennen, evenals het verbod van invoer van wapens en oorlogsmateriaal in Arabië op te heffen. Later heeft Ibn Saoed een verdrag van goede nabuurschap gesloten met de regeering van Irak, hetwelk werd beschouwd als een definitieven stap in een nieuwe beweging ten gunste van een Arabische confederatie.

Ibn Saoed sloot verder in 1926 met den Idrisi het verdrag van Mekka, waarin deze de suzereiniteit van Ibn Saoed over Asir erkende, waartegenover Ibn Saoed den Idrisi bescherming tegenover derden toezegde.

De eenige onafhankelijke vorst, die op de grenzen van Ibn Saoeds koninkrijk leeft, is de Imam van Jemen, met wien Ibn Saoed de heerschappij in het Zuiden van Arabië moet deelen.

vf * vr

Ibn Saoed ontpopt zich in werkelijkheid als een modern vorst. Hij is inderdaad bezig van zijn land een natie, een nationale eenheid te maken, opgewassen tegen de eischen van het moderne verkeer en in staat zich zoo noodig te verdedigen, en streeft er naar, de oude religieuze banden hun knellende hardheid te doen verliezen. Ibn Saoed heeft in de Arabische wereld ongetwijfeld de leiding genomen. Naast hem staat de Imam Jahia, koning van Jemen. Beiden zijn sterk vervuld van de oude gedachte van een groot Pan-Arabië, dat zij, overtuigd van de sterkte van hun ideaal, voorbereiden.

Deze beide leiders hebben het Noorden van Arabië reeds sedert geruimen tijd bereikt. Er teekent zich duidelijk een Pan-Arabische beweging af. Het vorig jaar December heeft na een Mohammedaansche conferentie te Jeruzalem een

84