Een volk bouwt zijn huis

HET INCIDENT VAN DE KLAAGMUUR.

wederom onder de leuze: de Joden vallen de Arabieren aan en trachten zich meester te maken van de moskee.

De Volkenbond heeft in de geschiedenis van den Klaagmuur ten gunste van de Mahomedanen beslist. De Joden hebben hunnerzijds het juridische recht der Mahomedanen op den Klaagmuur ten slotte erkend, wellicht in de meening dat zij den Arabieren aldus het gevaarlijk wapen der religieuze ophitsing uit de hand sloegen. Het besluit van den Volkenbond heeft den Arabieren stellig moreele voldoening geschonken. Maar al is ook de incidenteele quaestie van den Klaagmuur tot haar normale proporties teruggebracht, zoo blijft de Klaagmuur toch nog altijd, als het ware symbolisch, rechtop staan tusschen Joden en Arabieren.

Uit de geschiedenis van alle drie de gereleveerde onlusten blijkt, dat het religieuze ferment telkens een rol van beteekenis gespeeld heeft, en niets waarborgt, dat het in de toekomst niet wederom een rol zal spelen. Achter den Klaagmuur ligt in de Haram el Sjerif de heilige Moriaberg, waarop Abraham heeft gestaan om zijn zoon Izak te offeren, en Abraham is zoowel de aartsvader van de Arabieren, de Ismaëlieten, als van de Joden, de Israëlieten. In Palestina naderen dezen berg niet kolonisten, die in de eerste plaats handelswinst beoogen, doch Joden, die staan op den historischen heiligen grond hunner voorvaderen. De Joden kunnen te goeder trouw betuigen, dat zij het op deze heilige plek niet hebben voorzien de Arabieren zien hen uiteraard niet slechts als de pretendenten op den bodem, waarvoor zij uitdrukkelijk naar Palestina zijn gekomen, doch ook, als rechtstreeksch uitvloeisel daarvan, als pretendenten op de Heilige Plaatsen, die onmiddellijk, zoo niet religieus, dan toch moreel en historisch met de regeneratiegedachte van het Joodsche volk innig en onafscheidelijk verbonden zijn.

De viering van belangrijke Joodsche feestdagen met excursies naar Heilige Plaatsen legt daarvan getuigenis af. De Arabieren zien in de aanrukkende jonge, strijdlustige Joodsche pioniers de eerste groepen van het groote leger, dat niet slechts in Palestina, doch later ook in Transjordanië, in Syrië, in Mesopotamië, in Arabië zal doordringen, waardoor de Heilige Plaatsen als vanzelf in de macht en de handen der Joden zouden vallen. Zij zien in de Joden de kern van een volk, dat zich in vollen ernst opmaakt om zijn oude plaats in Palestina te hernemen, en vreezen daarvan de consequenties, die zij trekken, niet slechts uit den onstuimigen drang der Joden naar het bezit van den bodem, doch ook en vooral uit het agressieve karakter der jonge Joden, dat in het revisionisme tot uiting komt en de Arabieren aanhoudend tart.

„Zoolang in Arabië wordt gekoloniseerd”, aldus drukte het Jamaal Hoesseini uit, „zoolang is de Islam niet veilig.” Daarmede doelde hij in het bijzonder op het Zionisme en ten bewijze hoe sterk dat in de geheele Arabische wereld wordt gevoeld, wees hij op de groeiende vijandigheid tegen de Joden, niet slechts in Palestina, doch in de geheele Arabische wereld: in Marokko, in Tunis, in Aden, in Algerije staan de Joden tegenwoordig bloot aan aanvallen van Arabieren. „Wij zullen dezen geest stijven, onzen haat hoe langer hoe intenser maken.” De Arabieren gebruiken daartoe het godsdienstige fanatisme van het volk, dat zij in Palestina, wanneer zij dit noodig achten, bij een gunstige gelegenheid opzweepen en, gelijk mij van voorname Arabische zijde verklaard werd, ook georganiseerd wapenen.

In de toekomst is er daarom geen reden om aan te nemen, dat de Arabieren niet opnieuw hetzelfde voorwendsel der Heilige Plaatsen zouden vinden om, wanneer zij dat dienstig achten, tegen de Joden te ageeren. De Arabische leiders zijn van meening, dat het Engelsche mandaatbewind, ook al heeft het tegenwoordig weer de beschikking over goede militairen en goede politie, dit niet zou 80