Een volk bouwt zijn huis

ENGELAND HOOFD VAN JUT.

mandataris in samenwerking met de Arabieren in een hoek gedrukt zou kunnen worden, en waar ten tweede de economische en politieke conflicten, die thans met de Engelsche regeering worden uitgevochten, een relief zouden kunnen verkrijgen, dat den openbaren verhoudingen niet ten goede zou komen. Harry Sacher, de toenmalige voorzitter van het Jewish Agency, heeft het een paar jaren geleden openlijk bij het onderzoek van de commissie-Shaw uitgesproken: ,,Ik voor mij zou het Britsch mandaat onbegrensd willen handhaven”. Deze zelfde meening kan men thans bij velen, die zich van de beteekenis van het economisch en politiek conflict scherp bewust zijn, nog steeds onversneden aantreffen: liever een zuiver koloniale regeering dan een Wetgevende Raad.

Een Wetgevende Raad in Palestina volgens het schema der Britsche man-daatregeering zal voorloopig vermoedelijk wel geen kans van slagen hebben. Het is de vraag, of een dergelijke vergadering ooit kans van slagen zal hebben. De samenleving is daarvoor te diep gespleten. De vraag rijst, wat onder deze omstandigheden terecht moet komen van het artikel van het Convenant, dat constateert dat „bepaalde samenlevingen, vroeger tot het Turksche Rijk behoo-rend, een stadium van ontwikkeling hebben bereikt, waarin haar bestaan als onafhankelijke staten voorloopig kan worden erkend onder voorbehoud van administratieven raad en bijstand door een mandataris, totdat zij in staat zijn op zichzelf te staan.”

Zoo’n gemeenschap is Palestina.

* •* ic.

De Engelsche mandaatregeering tracht het evenwicht tusschen Joden en Arabieren te bewaren. Geen van beide partijen kan zij echter bevredigen, daar geen van beide voldoende oog heeft voor de specifieke belangen van den ander. Het is de Engelsche regeering, die van beide kanten de klappen opvangt. Is het wonder dat de Engelsche ambtenaar, wien ik naar een oplossing voor de moeilijkheid vroeg, mij even besluiteloos aankeek en antwoordde: „Het is het beste, dat ik daarop maar niet antwoord. Wij staan hier voor een zeer ondankbare taak.”

72