Een volk bouwt zijn huis

HET IMMIGRATIE-VRAAGSTUK.

vestigingsmogelijkheden van het land voortdurend verruimen. Palestina zou in de toekomst daarom plaats kunnen bieden aan millioenen.

Intusschen heerscht onder de Joden in Palestina volstrekt geen eenstemmigheid omtrent de immigratiepolitiek, in verband met den sterken aandrang van Duitsche Joden. Allerlei overwegingen spelen hierbij een rol. Er zijn er die zeggen, dat het regiem van Hitler met de vervolging van de Joden het Zionisme den grootsten dienst heeft bewezen, dien het het bewijzen kon, juist doordat het een sterken stroom van Joden naar Palestina leidt en zoo het Zionisme versterkt. Spotters hebben daarvoor Hitler een levensgroot standbeeld toegedacht in de haven van Haifa, waarheen de Duitsche Joden zich bij voorkeur bewegen. Of een dergelijk standbeeld toch niet te duur betaald zou zijn, is een andere vraag. Er zijn er die geheel anders redeneeren, en zeggen: Palestina is geen a s y 1 voor vluchtelingen, die nooit aan het Zionisme hebben gedacht; het is een land, dat Zionisten noodig heeft, bezield met het ideaal en vervuld van de gedachte aan de stichting van een nieuwe, zelfbewuste natie.

Dit zijn stemmingen, die in de Joodsche samenleving door elkaar leven. De verantwoordelijke leiders houden zich echter practisch wel degelijk zeer ernstig bezig met de vraag, hoe zij de belangen van de Duitsche Joden en de belangen van het Zionisme met elkaar kunnen verbinden. Dat is, gelijk ons uit gesprekken met leiders bleek, niet zoo eenvoudig als men wel zou wenschen. De moeilijkheid schuilt vooral hier, dat zij, die naar Palestina komen, voor het grootste gedeelte intellectueel en zijn, mannen der wetenschap, artsen, enz., en dat Palestina reeds oververzadigd is van intellectueelen, die met elkaar reeds het eenvoudige brood, dat Palestina hun biedt, moeten deelen. Een sprekend voorbeeld: Terwijl in Duitschland in 1931 in het algemeen één dokter was op 987 inwoners, te Berlijn zelfs één op 500, was er in Palestina één Joodsche dokter op 283 Joodsche ingezetenen. De verhouding ligt op andere gebieden ongeveer gelijk. De beroepsdifferentiatie is, naar dr. Roeppin ons uiteenzette, van Zionistisch standpunt bezien inderdaad omgekeerd evenredig aan de behoeften van het land.

Palestina biedt voor de Duitsche Joden twee uitwegen: voor hen, die kapitaal hebben. Dezen kunnen dit kapitaal bij den gunstigen stand van zaken in den landbouw, daarin thans voordeelig beleggen. De groote vraag is echter, of de Duitsche regeering den uitwijkelingen zal toestaan hun kapitaal in behoorlijke hoeveelheid uit het land te voeren om daarmede iets redelijks te kunnen beginnen. Naar het schijnt is de Duitsche regeering niet bereid, meer dan £ 1000 toe te staan. Een moeilijkheid in Palestina zelf is, dat de bodemvoorraden niet groot zijn en de prijzen hoog. Desondanks waren er toch allerlei mogelijkheden, die de Zionistische organisaties onder het oog konden zien, vooral wanneer zij in staat waren leenin-gen te verschaffen, waarvoor plannen in voorbereiding waren. Voordat er middelen waren, kon men echter geen vaste plannen maken. De industrie bood grootere mogelijkheden. Zij had behoefte aan goedgeschoolde nijveren, die thans een goede kans hadden, daar Palestina per jaar nog voor een som van £ 700.000 aan industrieele waren importeert, die even goed in Palestina zelf vervaardigd zouden kunnen worden.

Voorts waren er goede kansen voor jonge Duitschers, die na een tijd van voorbereiding in den landbouw een plaats zouden kunnen vinden, of b.v. als arbeiders in de bouwvakken, waar thans leven in de brouwerij heerscht.

Dit zijn enkele mogelijkheden, die men in het oog houdt. Zoo groot zijn deze mogelijkheden echter voor het oogenblik toch niet om zelfs maar een percentage van beteekenis een nieuwe existentie in Palestina te verschaffen; doch wij kregen de sterke overtuiging, dat men in Palestina bereid is voor de Duitschers te doen, wat men kan. Deze zaak is in ontwikkeling, en de naaste toekomst zal zeker de resultaten brengen.

Voor Palestina is de vervolging der Duitschers ongetwijfeld een vraagstuk, dat het probleem der immigratie thans meer dan ooit in het centrum der Zionistische politiek plaatst.

68