Een volk bouwt zijn huis

HET IMMIGRATIE-VRAAGSTUK.

die anders niet zouden worden toegelaten, in Palestina binnen te loodsen, en eenmaal hun taak verricht hebbende, weder scheiden. Tot welke hoogte deze practijk wordt betracht, is natuurlijk moeilijk vast te stellen.

Een euvel echter, dat veel sterker, en dan het laatste jaar in aanzienlijke mate, om zich heen heeft gegrepen, is dat van het toerisme-van-den-schijn en het onwettig binnenkomen via de Syrische grens. Het aantal toeristen, die feitelijk slecht3 recht hebben op een verblijf van drie maanden, en van het verlof, dat zij genieten om het land te bezichtigen, gebruik maken om er voorgoed te blijven, loopt vermoedelijk in de tienduizenden; dat van degenen die uit Beyroeth in Syrië door hun Zionistische vrienden in Palestina geholpen worden om de grens over te komen, is eveneens aanzienlijk. Ik hoorde van officieele zijde de veronderstelling uiten, dat het aantal immigranten, dat onwettig Palestina binnenkomt, tegenwoordig even groot is als het aantal, dat wettig Palestina bereikt. De Arabieren nemen daaraan aanstoot, en juist toen ik Palestina bezocht, heerschte er in kringen van het Jewish Agency agitatie over het geval van een jongmensch, dat, reeds verscheidene maanden onwettig in het land vertoevende en te Tel Aviv een betrekking bekleedend, het land eenvoudig werd uitgezet. De Engelsche regeering oefent den laatsten tijd scherper controle uit aan de Syrische grens, doch er was volgens de Arabieren reden om te veronderstellen, dat zij de onwettige immigratie toch oogluikend toeliet.

Een ander bezwaar, dat de Arabieren tegen de immigratiepolitiek der Engelsche regeering aanvoeren, is, dat zij den Joden toestaat voor bepaalden t ij d e 1 ij k e n arbeid Joodsche arbeiders uit het buitenland te betrekken, die volgens de wet den plicht hebben het land weder te verlaten, doch na afloop van dezen arbeid in het land blijven. Den Arabieren steekt dit des te meer, omdat, naar zij beweren, onder de Arabieren werkloosheid heerscht.

Uit de opsomming van deze grieven blijkt, dat de Arabieren geen bewonderaars zijn noch van het immigratietempo, noch van de immigratiepractijken.

* *

Het vraagstuk van de immigratie wordt, afgescheiden van de practijk van het seizoen en van den dag, ook nog op een hooger niveau uitgevochten. Het loopt uit in de eigenlijk veel belangwekkender vraag: Wat is het algemeene opnemingsvermogen van Palestina? De Arabieren betoogen dat Palestina maar een klein landje is, bergachtig en dor, dat slechts plaats toelaat aan een zeer beperkt aantal inwoners. Palestina is inderdaad niet veel grooter dan een land als België. De Joden beweren echter, gelijk men reeds weet, dat Palestina uit landbouwkundig oogpunt veel grooter mogelijkheden biedt dan de Arabieren veronderstellen, als het land maar modem wordt uitgerust en de Arabieren zich maar op den modernen landbouw toeleggen. Van bepaalde cijfers uitgaande komt dr. Alfred Bonné b.v. tot een theoretische totaalcapaciteit van 173.000 families, dat is meer dan een verdubbeling van het aantal families, dat thans een bestaan in den landbouw vindt. De Joden gaan echter verder in hun redeneering. Zij zeggen, dat de ontwikkeling van een land een dynamisch proces is, afhankelijk van een reeks factoren, die op een bepaald oogenblik optreden. Zij wijzen er op, dat alle landen van Europa zich ontwikkeld hebben in een tempo, dat niemand had durven voorspellen, en dat deze landen thans plaats bieden aan vele millioenen zielen méér dan de aanvankelijke voorwaarden, waaronder de landen zich hebben ontwikkeld, schenen te rechtvaardigen. Hetzelfde geldt volgens hen voor Palestina. Zij wijzen er op, dat Palestina zich de laatste jaren sterk in industrieelen zin ontwikkelt, op een grondslag, die veel solieder is dan die van 1924 en 1925, en dat het kapitaal, dat thans het land binnenstroomt, veel ruimer vloeit en minder speculatieve objecten zoekt, dat het Joodsche kapitaal en de Joodsche arbeidskracht het economisch fond van het land voortdurend verrijken, en aldus de

67