Een volk bouwt zijn huis

HET IMMIGRATIE-VRAAGSTUK.

Voor het afgeloopen halfjaar had het Jewish Agency certificaten voor 13.000 immigranten aangevraagd. De regeering verlaagde het cijfer tot 5000. De Zionisten hadden het vrij hooge cijfer gemotiveerd met te wijzen op een tekort aan arbeidskrachten bij den snellen economischen opbloei, waarvan Palestina de laatste jaren getuigenis aflegt. De regeering zegt: de tegenwoordige welvaart kan een keer nemen, en bij te sterke toelating van immigranten kan daarvan groote werkloosheid het gevolg zijn. De Engelsche regeering gaat bij het toewijzen van het aantal certificaten uit van het „economisch opnemingsvermogen” des lands. De vraag, waarover stevig gestreden wordt, is: Wat is de inhoud van het begrip „economisch opnemingsvermogen”? Ik heb een poging gedaan, van een Engelsch bestuursambtenaar een scherp omlijnde definitie te verkrijgen van het begrip. Wat is, vroeg ik, de n o r m van dit economisch opnemingsvermogen ? Het antwoord luidde: Dat is niet precies te zeggen. Hij wordt bepaald door verleden en toekomst tezamen. Deze definitie zegt inderdaad niet veel. Vele Joden gaan uit van de gedachte: als de immigranten er maar eenmaal zijn, dan komt de rest vanzelf wel in orde.

De jongste historie blijkt echter aan den kant der Engelsche regeering te staan. Zij verwijst voor de wettiging van haar conservatieve politiek naar den hevigen terugslag, die na de onnatuurlijke „boom”jaren van 1925/26 in 1927 en 1928 is gevolgd met een omvangrijke werkloosheid, welke de regeering van lord Plumer groote zorg baarde. Op het oogenblik beleeft Palestina opnieuw een „boom” als gevolg van het geluk van den Jaffa-sinaasappel op de wereldmarkt, en met de versche herinnering aan een gevoelige economische inzinking, zegt de mandaatregeling: kalm aan! Joden met kapitaal, dat Palestina economisch direct versterkt, hebben vrijheid het land binnen te komen, — doch ten aanzien van onbemiddelden, die geen zekerheid hebben van existentie, is omzichtigheid strikt geboden.

Men kan zich nochtans voorstellen, dat de Joden de naar hun meening mondjesmaat-politiek der Engelsche regeering niet bevredigt, en dat zij zich gelukkiger zouden gevoelen bij een stelsel, dat automatisch werkt. Dr. Roeppin, een der voornaamste Zionistische leiders, zou willen, dat de Engelsche regeering een werkloozenstatistiek aanlegde en dat, zoolang het aantal werk-loozen een bepaald percentage niet overschrijdt, de immigratie geheel vrij is.

De Joden uiten de veronderstelling, dat de Engelsche regeering niet louter door economische overwegingen wordt geleid, doch ook door politieke, en niet wil, dat de Joden zich te snel in Palestina vermenigvuldigen, om het evenwicht met de Arabieren niet te verstoren. Daartegen juist kanten de Joden zich. De bovenbedoelde Engelsche bestuursambtenaar gaf dit toe, in zooverre hij de opmerking maakte, dat de mandaatquaestie niet slechts een zaak is van interpretatie, doch ook van verstandige taktiek. En de Joden drijven te sterk naar de inwilliging van hun eigen wenschen, zonder rekening te houden met belangrijke nevenomstandigheden, die de regeering niet verwaarloozen kan.

* * *

Hier treden de Arabieren in het kamp, precies als bij het netelige grond-vraagstuk. De Arabieren hebben in het bloote feit, dat het aantal Joden in Palestina voortdurend wast, niet slechts relatief, doch ook absoluut, reden tot ongerustheid. Zij zeggen: dat leidt op den langen duur tot onzen ondergang. Zij hebben ook reden tot critiek op de practijk der immigratie. In meer dan één opzicht. In de eerste plaats tegen ontduiking door de Joden van de immigratiebe-palingen. De Joden houden er oorspronkelijke methoden op na om het aantal hunner immigranten te vergrooten. De immigranten die als arbeiders naar Palestina komen, hebben het recht hun naaste verwanten, die voor hun levensonderhoud van den immigrant afhankelijk zijn, mede te brengen. Het komt voor, dat zij in Europa een schijnhuwelijk sluiten om aldus een of meer immigranten, 66