Een volk bouwt zijn huis

ZIONISTEN, ARABIEREN EN HET BODEMVRAAGSTUK.

akkers, wijngaarden, moestuinen en boomgaarden hebben geschapen. Kijk naar de akkers van onze Arabische naburen in den Emek, die nog altijd tusschen moerassen liggen, waardoor onze menschen op hun akkers nog steeds met malaria bedreigd worden.

De Joden kunnen ook niet de bewering van de Arabieren aanvaarden, dat er inderdaad grondgebrek heerscht. Zij meenen, dat het tijdstip nog ver af ligt, dat de bodem in agrarischen zin zijn uiterste functie zou hebben vervuld. Dat wij grond van de Arabieren koopen, zeggen de Joden, maakt hen niet armer en zwakker, doch rijker en sterker. De effendi’s, de grootgrondbezitters, die meerendeels in Syrië wonen, waar zij zich niets aantrekken van het lot van Palestina, noch van hun pachters, buiten dezen uit. De Joden hebben de pachters, die van hun land werden verdreven, schadeloos gesteld. Voor zooveel zelfstandige boeren genoopt werden een gedeelte van hun land te verkoopen, konden zij het land, dat hun restte, met het gebeurde geld vruchtbaarder maken door het intensiever te bewerken. De Joden zijn van meening, dat het berggebied veel grooter mogelijkheden biedt dan de Arabieren het voorstellen, of zich dat bewust zijn. De Arabieren drijven in de bergen extensieven landbouw, waardoor per familie aanzienlijk méér grond noodig is, dan bij het beoefenen van den intensieven landbouw.

De Joden wijzen er verder op, dat zij het practische bewijs hebben geleverd, dat op naakte, slechts met steenen bedekte rotsen prachtige boomgaarden geplant kunnen worden. Een bewonderenswaardig voorbeeld daarvan is het in de nabijheid van Jeruzalem gebouwde dorp Motza, waar, in weerwil van den geringen regenval, vruchtboomen en druiven weelderig gedijen en waar de planter, een zekere Broza, een ruim bestaan heeft van de opbrengst van zijn arbeid. Een ander voorbeeld van gelijke kracht is de boomgaard te Dilb en die te Beth Hakaram, eveneens diicht bij Jeruzalem, waar op terrein, eerst even woest en ledig als waarop Motza is gebouwd, thans mooie vruchtboomen tieren.

De Joden wijzen op het laagliggende onbewoonde gebied van Beersjeba, in het Zuiden van Palestina, waar 1.500.000 doenams voor bouwland geschikte grond liggen, maar dat zucht onder waterarmoede en waar de grond op waterbronnen wordt onderzocht.

Hierboven vindt men de algemeene lijnen, waarlangs de toelichting van het Arabische standpunt en de rechtvaardiging van het gedrag der Joden zich bewegen. Het vraagstuk bevat nog vele belangwekkende détails, die het nog aanzienlijk vinniger maken en die bij een andere gelegenheid nog wel aan de orde komen. Om ons voor het oogenblik tot de kern van het vraagstuk te bepalen: het groote punt, waarom de controverse over den bodem draait, is, of er inderdaad al dan niet Arabische landbouwers, eigenboeren en pachters, in zoo groot getal van hun bodem verdreven zijn, dat de nerveuze ongerustheid der Arabieren daardoor gewettigd is. Over geen enkel punt zijn de beide belanghebbenden het eens, allerminst over dit punt. De Joden zeggen: wij buiten de Arabieren niet uit, gelijk de Europeesche landen, die in het Oosten koloniseeren. Neen, zeggen de Arabieren, gij buit ons niet uit, maar gij verjaagt ons van den bodem en ontneemt ons aldus onze existentie zelf.

Ook hier weer cijfers, die elkaar volstrekt niet dekken. Ter illustratie de cijferstrijd in den Emek. Bij het onderzoek, door sir John Hope Simpson in 1930 ingesteld, heeft het Jewish Agency 688 gevallen onderzocht van pachters, die hun land moesten verlaten ten gevolge van koop van het land door de Joden. De Joden verklaarden, dat van deze 688 pachters 437 nog steeds het landbouwbedrijf uitoefenden, de anderen ander werk gevonden hadden, voor-zoover niet overleden. De Britsche mandaatregeering verklaart, dat van de 688 pachters nog slechts 379 landbouwers zijn, de anderen zonder land; dat bovendien het cijfer 688 volstrekt niet het totaal aantal van hun land 58