Een volk bouwt zijn huis

KWOETSAH EN MOSJAW-OWDIEM.

kwoetsoth”, zooals de Zionisten deze nederzetting met trots noemen. Deze kwoetsah met haar 30 families ligt wonderlijk mooi, juist op de plaats waar de anders niet zoo breede Jordaan royaal het meer van Tiberias verlaat.

Voor een bezoek ligt deze kwoetsah tusschen het heerlijke water van den Jordaan en lanen van donkere cypressen, die puntige schaduwen werpen, prachtig, maar aan de getaande gezichten en uitgewerkte lijven der nog lang niet oude vrouwen, die hier samen met de mannen dag-in dag-uit in feitelijk tropische hitte met den bodem worstelen, merkt men wel, dat het leven der pioniers niet licht is geweest. Er wordt van ’s morgens vroeg tot aan den avond hard gewerkt om aan den bodem datgene te onttrekken wat men voor levensonderhoud noodig heeft. De Russische vrouw, die mij rondgeleidt, een vrouw met een mooi, verstandig, maar vermoeid en zorgelijk gezicht, dat in de verte staart, vertelt mij dat men zooveel mogelijk leeft van de opbrengst van den bodem. Vleesch eet men weinig, dat zou men moeten koopen, en dat is te duur. Alles wordt in de kolonie zelf vervaardigd; slechts datgene, wat men zelf niet vervaardigen kan, wordt elders in loonarbeid gegeven. Velen hebben in den loop van den tijd de kolonie uit principieele overwegingen weder verlaten, doch de families, die haar thans bewonen, zijn ten slotte vast met den bodem verbonden, zoodat deze kolonie in Palestina een sterke, haast organische cel is geworden. De kinderen, die er gezond en stevig uitzien en van wier gezichten men afleest, dat voor hun lichamelijk en geestelijk welzijn goed wordt gezorgd, zijn reeds kinderen van den bodem, die in het Iandbouwproces zijn opgenomen, doordat het onderwijs, dat zij ontvangen, met den landbouw nauw verbonden is: zij werken li uur per dag in vollen ernst aan hun eigen tuinen.

Een andere groote kwoetsah is Ein Charod, in het hartje van den Emek, van veel jonger datum. Het karakter der bevolking is van geheel anderen aard. In de ruime gemeenschappelijke eetzaal, die naar schatting 30 meter lang en 20 meter breed is, vond ik op het etensuur een honderdtal krachtige, bruingebrande jongemannen en -vrouwen, waartusschen een reeds vergrijsde en vermoeide veertiger een scherp contrast vormt: de breedgebouwde jonge vrouwen gedeeltelijk in werkpak, blouse met korte mouwen en korte gebolde werkbroek, gedeeltelijk in kleurige jurken, waarin zij gewend zijn aan de ruwhouten tafels te verschijnen, de stevige mannen allen in werkpak. Het eten was ook hier niet substantieel, — brood, een vruchtensoep en grutten, — maar naar het schijnt in

38