Een volk bouwt zijn huis

ONTWIKKELING VAN DE KOLONISATIE-GEDACHTE.

XXV:24 is belichaamd in het woord: „Daarom zult gij, in het gansche land uwer bezitting, lossing voor het land toelaten.” Gaoelath Haaretz! Dit had de waarde van een Boodschap aan het Joodsche volk, was het signaal van verzamelen voor de verrichting van een grootsche taak: het loskoopen van het land als onvervreemdbaar bezit, waarop de Joden zich opnieuw konden vestigen, niet als vreemdelingen die werden geduld, doch als onverbrekelijk samengeweven met den grond, bewerkt door hun handen en gedrenkt met hun zweet. In de jonge Joden vond deze Boodschap, die het nationaal sentiment op de juiste wijze aansprak, een krachtigen weerklank. De rijen der Zionisten zwollen.

Het Fonds kwam voorloopig te rusten op den grondslag van de Charter-gedachte: de verzamelde gelden zouden vooralsnog in de schatkist blijven. In 1903, op het zesde congres, werd deze chartergedachte verzwakt en besloten, dat land in Palestina eerst gekocht zou mogen worden, wanneer het fonds tot 200.000 pond sterling zou zijn aangegroeid, doch voor niet meer dan 75 pCt. De bepaling, die het begin der werkzaamheid van de Zionistische organisatie aan een minimale hoogte van het geconcentreerde kapitaal wilde binden, heeft echter geen definitieven vorm aangenomen, doordat in de Zionistische Organisatie zich een krachtige strooming deed gelden, die op practischen arbeid aandrong. Deze strooming brak op het achtste congres in Den Haag door, waar dr. Chaim Weizmann, de latere leider, het sterke woord sprak van de noodzakelijkheid van een „synthetisch Zionisme”. Er was een synthese noodig tusschen het politieke en het practische Zionisme. De volgende woorden, door hem gesproken, zijn beroemd gebleven: „Wanneer de regeeringen ons vandaag een charter uitschrijven, zal het een stuk papier zijn; anders, wanneer wij in Palestina werken, dan is het beschreven met zweet en bloed, tezamen gehouden door een lijm, dat zich nooit meer zal oplossen.” Deze gedachte heeft gezegevierd. Dat het charter, dat de Zionisten zich door de daad zelf hebben genomen, inderdaad met zweet en bloed is beschreven, de geschiedenis levert daarvan het sprekend bewijs.

Toen de Zionistische Organisatie dus in 1908 met haar kolonisatiepogingen een aanvang maakte, was de toestand materieel en moreel méér dan slecht. De geestdrift, waarmede de eerste groepen pioniers uit Oost-Europa naar Palestina waren getrokken, was tot het nulpunt gedaald. Ook de Ica was er, in weerwil van groote offers, niet in geslaagd, de kolonies op een gezonden grond

35