Een volk bouwt zijn huis

EEN TOCHT DOOR DE HEILIGE STAD.

Het schouwspel van deze primitief denkende en voelende Joodsche samenleving is aangrijpend en ketent den toeschouwer aan de plek, waar hij staat. Hij kan niet weg.

Aan de andere zijde van den muur ligt in de handen der Muzelmansche veroveraars de Tempelplaats, waarvan de weidschheid nog steeds de vroegere grootschheid van het Joodsche volk weerspiegelt. Wat een conceptie, wat een zin voor decorum.! Men kan zich voorstellen, hoe hier de koningen en de hooge-priesters in het besef van hun volstrekte macht naar den tempel schreden, of zich uit den tempel tot hun volksscharen wendden. Hoe het volk naar zijn voorgangers opzag!

Op deze Tempelplaats verheffen zich thans de Rotsmoskee — gewoonlijk, doch ten onrechte genoemd: Omarmoskee — en de moskee van El Aksa. De Rotsmoskee is volgens haar architectonische lijnen en haar duizendvoudige kleuren, die harmonisch samenvloeien, zeker een der schoonste moskeeën, welke den lof van den Islam zingen. Zij staat daar midden op de Tempelplaats als een getuigenis van de wijsheid en schoonheid, waaraan ook het Mahomedanisme vorm heeft gegeven. De koepel van deze moskee verheft zich boven de donkergrijze heilige rots, den Moriahberg, die voor de Joden gold als het middenpunt der v/ereld. Op deze plaats zou Abram zijn zoon Izaak hebben willen offeren en op deze plaats zou later het Allerheiligste gestaan hebben. Onder deze rots wijst men nog de groeve aan, waardoor het offerbloed is weggevloeid en ook de plaats, waar het is nedergedrupt. Zij is een der heiligste plaatsen der Mahomedanen. De Rotsmoskee is een getuigenis tegen het Christendom; rondom den tempel staat met vergulde letters o.m. „God is Alleen, en het is verre van hem, dat hij een Zoon heeft gehad. Hij is zichzelf volkomen genoeg. God is volstrekt niet zoo geschapen, dat hij een zoon kon hebben gehad. Bidt dus alleen tot Hem. Dit is de juiste weg.”

Deze moskee is nog steeds een oorlogsverklaring aan de Christenheid. De Mahomedanen keeren zich thans echter practisch tegen de Joden: bewijs daarvan zijn de ernstige strubbelingen, die in 1929 aan den Klaagmuur plaatsvonden, die begonnen juist op den negenden dag van de maand Ab, den verjaardag van de Verwoesting van den Tempel door de Babyloniërs en de Romeinen. Het feitelijke conflict over den Klaagmuur is sedert opgelost, doch de achtergrond, waartegen dit conflict zich afteekent, is er nog steeds, en duidelijk zichtbaar.

Precies te twaalf uur in den middag galmden de Arabische moezzins van de minarets der moskeeën op de Tempelplaats in het scherpe, ophitsende zonlicht hun a z a n s uit. Dat doen zij vijf keer daags. Deze a z a n s hebben door het staccato en de falsetstem, die karakteristiek zijn voor het Oosten, een fanatiek karakter. Zij hebben een soortgelijke opzweepende werking als het felle zonlicht. En zij dragen van de minarets ver.

28