Een volk bouwt zijn huis

Een tocht door de Heilige Stad.

NADERT men de Heilige Stad op den Zionsberg via Ramlé uit het Westen, dan klautert men langs een steeds stijgenden weg door groene heuvels, die als zware sluiers in honderd plooien de stad aan het oog onttrekken. Een kolossaal hospitium ergens boven op een heuveltop is een veelbelovende voorbode van de naderende stad; het entree zelf uit de weelderige heuvels is geen openbaring, zooals b.v. het door zonlicht verlevendigde water van de zee tusschen twee duintoppen door. Voor men er op verdacht is, zit men aan den buitenrand tusschen huizen., die ver buiten het eigenlijke oude Jeruzalem liggen. De vreugde van den intocht zijn de beurtelings met lichtgroene, breed-uitstaande olijven en donkergroene spichtige cypressen bewassen heuvels, die Jeruzalem, dat meer dan 800 meter boven den zeespiegel ligt, geheel omsluiten.

Komt men echter de Heilige Stad uit het iets hooger gelegen Noorden, uit Nabloes, in Samaria, binnen, dan is ze een groote heerlijkheid: plotseling opent zich de stad. Ook dan nog onttrekt zich het oude Jeruzalem grootendeels aan het oog; doch wat zich hier openbaart, fascineert door ligging en coloriet. Gebouwen en huizen in een lang evenwichtig massief front, de kleur, die domineert een teeder rossig bruin van de miesesteen, die in de bergen van Jeruzalem gevonden wordt en welke een compromis vormt tusschen het bruin en het grijs van de bergen van Palestina. Tegen den achtergrond van den strakken blauwen hemel en de grijze heuvelen een scherp en mooi-gelijnd contrast.

Klautert men op den stillen Olijfberg ten Oosten van de stad, dan verrijzen boven de hooge_; zware grijze muren van de Oude Stad de scherpe contouren van ranke muurtorens en minarets rondom den domineerenden koepel van de Rotsmoskee, boven de ineenvloeiende rechte lijnen van dichtopeengepakte huizen met hier en daar den waaier van een palm als lichte decoratie.

Wat is het karakteristieke van Jeruzalem? Er heerscht, althans buiten de sterke, oude stadsmuren, een sfeer van sereniteit. Is het de afwezigheid van het nerveuze grootestadsgewriemel, de weldadige, breede rust, die deze wonderlijk-gekleurde stad haar betoovering geeft ? De auto’s en autobussen, die het verkeer tusschen de oude en nieuwe stad onderhouden, breken deze rust niet, nóg niet, ook al is op bepaalde punten der stad een verkeersagent onontbeerlijk: de straten zijn nauw en nemen haar bochten soms juist op verraderlijke hellingen. Rust en kleur en licht werken hier zeker harmonisch samen. Maar ook de kerken, kloosters en instellingen van barmhartigheid uit alle deelen van het Avondland, die over geheel Jeruzalem zijn verspreid en de stad stempelen tot een plaats van godsvrucht en piëteit. Onophoudelijk schrijden zonder haast door de onbeschaduwde straten eerwaarde paters in lange soutanen, vrome monniken in wijde pijen, pelgrims van de geheele wereld; levendige demonstratie van de onverwoestbare aantrekkingskracht van Jeruzalem voor het Westen der Christenen.

Jeruzalem heeft zich sedert de laatste jaren sterk uitgebreid en is hard op weg een groote stad te worden. Het is het centrum van de Zionistische beweging. Men vindt er de zetels van het Jewish Agency, het bestuurslichaam der Zionis

24