Een volk bouwt zijn huis

SMELTKROES VAN EEN NIEUWE NATIONALE EENHEID.

smeltkroes. Zal het in werkelijkheid een smeltkroes zijn? Het fond der Joodsche bevolking is Oost-Europeesch; naar men ons verzekerde, en ook naar wat in de samenleving zelf valt waar te nemen, voor niet minder dan tachtig percent Russen en Polen. De rest komt uit alle deelen van Europa. Het grootste deel der bevolking gebruikt als dagelijksche voertaal het Hebreeuwsch, een ander deel behelpt zich — voorloopig nog — met Jiddisch. De kranten verschijnen in de Hebreeuwsche taal, alle zaken worden officieel in het Hebreeuwsch afgedaan, naambordjes, openbare aankondigingen en winkelopschriften staan in Hebreeuwsche letterteekens aangegeven. De buitenlander, die Tel Aviv bezoekt, kan voor het oogenblik ook nog met Russisch, Poolsch, Duitsch, Engelsch, soms ook met Fransch terecht. Men vindt de Hebreeuwsche namen en openbare opschriften veelal vertaald ernaast in het Engelsch en Arabisch, de twee andere officieele talen, die Palestina naast het Hebreeuwsch kent. Palestina wordt bewoond door Arabieren en Joden, bestuurd door Groot-Brittannië. Onder de Joodsche kolonisten echter is een sterk voelbaar taalchauvinisme waar te nemen; Joden, die in Palestina een andere taal dan Hebreeuwsch spreken, wordt dat intrinsiek kwalijk genomen en niet zelden als ongepast te verstaan gegeven. Het komt voor, dat men op een in het Duitsch of Engelsch gestelde vraag met geen syllabe antwoord krijgt. Bij een bepaalde gelegenheid werd mij, toen ik op straat in gesprek was gewikkeld met een ander buitenlandsch bezoeker, door een voorbijganger scherp toegevoegd: „Man soll in Palästina Hebräisch reden.” Andere buitenlandsche bezoekers maken melding van soortgelijke ervaring. Zelotisme, dat stellig schadelijk kan werken.

•X*    -.r

*

Ten gevolge van het anti-semitisme in Duitschland kan men den laatsten tijd een sterke instrooming van Duitschers waarnemen, die grootendeels in Tel Aviv blijven hangen, waardoor het Duitsch opeens meer relief krijgt. Tot nog toe wordt het aantal dezer Duitschers op 1000 geschat, waaronder niet minder dan 200 artsen van verschillende soort. In kringen, die een scherp oog hebben voor de specifieke karaktertrekken van de Oost-Joden, zoowel Polen als Russen, die er overigens wellicht het meest toe hebben bijgedragen om Palestina te koloniseeren en Tel Aviv tot ontwikkeling en bloei te brengen₎ juicht men de komst der Duitschers toe. De Oost-Europeesche Joden zijn maatschappelijk gesproken een weeke substantie, zij zijn bij al hun ijver te fantastisch, zonder vaste lijn. Een echte 1 e i d e r in de samenleving van Tel Aviv is er niet; de burgemeester, de heer Dizengoff, is een zeer gerespecteerd en aimabel man met onbetwistbaar veel hart voor Tel Aviv, doch eer een symbolische figuur, die meer de eenheid van de Joodsche samenleving uitdrukt, dan een krachtig leider, die aan de heterogene samenleving zijn wil oplegt. In de Duitschers ziet men toekomstige leiders, die met hun zin voor orde en organisatie, de samenleving in vastere vormen zouden kunnen kneden en een dijk zouden kunnen vormen tegen opkomend gevaarlijk Levantinisme, waartoe het Oost-Europeesch karakter onder de scherpe zon gemakkelijk vervalt.

De Oost-Europeesche Joden echter zien de Duitschers een beetje met den nek aan. Twee oorzaken zijn daarvoor. De Duitschers brengen uit Duitschland een zekere traditioneele hooghartigheid mede van: wij Duitschers zijn toch anders dan jelui: mehrwertig. Zij komen grootendeels niet als overtuigde Zionisten naar Palestina, doch als menschen, die een veilig toevluchtsoord zoeken. Daaraan ontleent een hatelijke Witz zijn oorsprong: men zou den Duitschen immigranten bij hun aankomst vragen: Kommen Sie aus Deutschland, oder aus Ueberzeu-gung? Vele Duitschers hinken ook op twee gedachten: zij kunnen hun plotseling vernietigde bevoorrechte positie in het oude Duitschland niet vergeten, en kunnen niet direct beslissen, of Palestina inderdaad blijvend hun nieuwe vaderland zal worden. Zij hopen innerlijk nog op een keer. Een brok tragiek, waarvan men

21