Een volk bouwt zijn huis

PALESTINA EN DE VERVOLGDE DUITSCHE JODEN.

vervolgingen het bewijs, dat zijn actie zoowel tegen Weizmann als tegen de Engelsche regeering ten gunste van een veel sneller emigratie-tempo ter over-vleugeling van de Arabieren in Palestina en ter oplossing van het Jodenvraagstuk, gerechtvaardigd was.

Klaarblijkelijk heeft men hier te doen met een quaestie van temperament en van verschil in waardeering van de factoren, die de ontwikkeling van Palestina als centrum van het Zionisme, als toekomstigen Jodenstaat beheerschen.

Meent men dat het probleem een oplossing vereischt op korten termijn, dan heeft Jabotinsky inderdaad gelijk. Doch dan slechts theoretisch; want hij zou stuiten op machten, die zich tegen de verwezenlijking van zijn opvattingen verzetten en die zelfs met geweld niet uit den weg waren te ruimen, nl. de Engelschen, die uitteraard de moeilijke taak hebben van handhaving van het evenwicht tusschen Arabieren en Joden, die zij beiden, om verschillende redenen, moeten ontzien.

Meent men dat het vraagstuk van het Zionisme slechts op langen termijn kan worden opgelost, — en indien het kan worden opgelost, is er zeker geen andere oplossing denkbaar, — dan is de quaestie van het tempo der immigratie slecht van bijkomstigen aard, zoolang het aantal immigranten slechts geregeld en in waardeerbare mate wast. Dit laatste is onmiskenbaar het geval, vooral sedert Groot-Brittannië optreedt als mandataris. Klaarblijkelijk is dit de opvatting van Weizmann, die beseft dat het lot der Britten en dat der Joden in het Naburige Oosten onverbrekelijk aan elkaar is gesmeed, dat de Joden, voor nu en voor de naaste toekomst, zijn aangewezen op den steun en de bescherming der Britten en dat het gevaarlijk, althans doelloos is, de positie der Britten in Palestina noodeloos te bemoeilijken, maar dat de Joden in een mogelijk toekomstig conflict in het Naburige Oosten voor de Britten een sterken, onmisbaren steun kunnen zijn.

Jabotinsky moge dit staatsmansinzicht missen, Weizmann moge het bezitten, onmiskenbaar is, dat de Zionisten in hun dagelijksche politiek te veel den kleinen kant van het probleem in het oog houden, te veel gerucht maken op het forum, te weinig beseffen, dat alleen de tijd hun bondgenoot is, te weinig hun kracht zoeken in het stille diplomatieke spel achter de schermen.

* * *

De Jodenvervolgingen in Duitschland hebben den Zionisten, geheel afgescheiden van hun politiek in het algemeen, ongetwijfeld terecht aanleiding gegeven, zich tot den mandataris te wenden met de vraag: wat zijt gij bereid, voor de vervolgde Joden te doen? Het congres te Praag heeft het den plicht van den mandataris genoemd, een zoo ruim mogelijke immigratie voor de Duitsche Joden in Palestina mogelijk te maken en hun vestiging te vergemakkelijken, en alles te doen om het Joodsch Nationaal Tehuis in het snelst mogelijke tempo op te bouwen. Ook heeft het een beroep gedaan op de openbare meening der wereld, op alle staten, die hun solidariteit met den inhoud van het Palestina-mandaat hebben gemanifesteerd, en op den Volkenbond, die de controle heeft op de uitoefening van het mandaat, om door politieke en finan-cieele medewerking het Joodsche volk bij te staan bij den opbouw van het Joodsch Nationaal Tehuis.

Hoezeer men ook begaan moet zijn met het lot van de Duitsche Joden, die zuchten onder de tegen hen genomen uitzonderingsmaatregelen, en hoezeer men ook de door de Zionisten geuite verlangens kan billijken, zoo blijft de geheele quaestie van het inroepen van de bemoeienis van den Volkenbond ten aanzien van Palestina precair. De Volkenbond zal, naar men moet aannemen, schromen om naar aanleiding van een bepaalde gebeurtenis in Europa, gebruik te maken van zÿn door de Zionisten uitdrukkelijk gereleveerde bevoegdheid 102