Een volk bouwt zijn huis

PALESTINA EN DE VERVOLGDE DUITSCHE JODEN.

om de uitvoering van het mandaat aan controle te onderwerpen, omdat hij aldus van te voren een votum van wantrouwen zou uitbrengen tegen den mandataris, Groot-Brittannië, — terwijl deze mandataris reeds uit eigen beweging aangeboden heeft, bepaalde faciliteiten te verleenen ten behoeve van de Duitsche Joden. In de waardeering van deze faciliteiten is verschil denkbaar, doch de Volkenbond kan voorshands zeker niet anders doen dan de zaak overlaten aan het inzicht van zijn mandataris, die zelfstandig moet uitmaken welke faciliteiten de economische mogelijkheden van, evenals de politieke verhoudingen in, het mandaatgebied toelaten.

Het wil ons voorkomen, dat de Zionisten zich zullen moeten verstaan met de rechtstreeks bij het vraagstuk betrokken partijen. Zaak zou het zijn, pogingen te doen om de hinderpalen en bedenkingen, die in Palestina zelf tegen een ruimere immigratie bestaan, uit den weg te ruimen. Deze hinderpalen en bedenkingen zijn voor een niet onbelangrijk deel van politieken aard: het verzet van de Arabische leiders tegen uitbreiding van het grondbezit der Joden en tegen versnelling van het tempo der immigratie onder de vigeerende statuten van het Jewish Agency, die de onvervreemdbaarheid van den in handen van de Joden kamenden grond, evenals de uitsluiting van Arabische werkkrachten op dezen grond, stipuleeren.

Het ware in het belang van de Duitsche Joden, indien de Zionisten ten behoeve van de immigratie in de toekomst op dit punt een concessie deden, zoo deze concessie kon leiden tot het gewenschte resultaat. De omstandigheden zijn-daarvoor in zooverre gunstig, als de economische ontwikkeling onder de leiding der Joden weder een stevig kapitalistische fase is ingegaan en de Duitsche Joden, die voor immigratie opteeren, meerendeels tot de kapitalistenklasse behooren. Ook zijn de omstandigheden in zooverre gunstig, dat de nieuw-gekozen Executieve van de Zionistische Wereldorganisatie vrijwel uitsluitend uit arbeiders bestaat, die al sedert lang toenadering tot en samenwerking met de Arabieren voorstaan en nastreven. De Arabieren zouden de overtuiging moeten winnen, dat de toekomstige immigratie ook hün, wel verre van hen opzettelijk te weren, rechtstreeks voordeel bezorgt. Het vraagstuk van de kolonisatie van Transjordanië, dat reeds sedert geruimen tijd op het tapijt is, doch uit politieke overwegingen niet verder komt, zou dan wellicht eveneens gemakkelijker tot oplossing gebracht kunnen worden.

Indien de Zionisten bereid gevonden zouden worden, deze gedachte nader uit te werken, en er in zouden slagen met de Arabieren tot overeenstemming te komen, een goed accoord te sluiten, zouden zij ook gemakkelijker de Engelsche regeering kunnen naderen en haar kunnen overtuigen van de economische uitvoerbaarheid van immigratie op ruime schaal, waarvoor de financiën dan zeker op een of andere wijze gemakkelijk te vinden waren.

Waarop het ten slotte aankomt, is niet principieele zuiverheid van een Zionistische grond- en kolonisatiepolitiek, die in de practijk telkens weder tot gevaarlijke wrijvingen en conflicten leidt, doch op practische politiek, waarbij, vooral onder den druk van den nood, weliswaar principieele concessies worden gedaan, maar die voldoet. Dit valt te overwegen, nu de oorspronkelijke principieele grond- en kolonisatiepolitiek reeds een grondslag heeft gelegd, die het Zionisme vastheid verleent.

* * *

West-Europa heeft er stellig alle belang bij, dat de kolonisatie-politiek der Zionisten in Palestina voortgang hebbe, doch de Zionisten moeten een open oog hebben voor de practijk, die compromissen vereischt. West-Europa kan

103