Een volk bouwt zijn huis

Palestina en de vervolgde Duitsche Joden.

DE Jodenvervolgingen in Duitschland hebben het vraagstuk van het Zionisme en van Palestina opnieuw in het volle licht der openbare belangstelling geplaatst. Zij hebben kleur verleend aan het denkbeeld van den Jodenstaat van Herzl, die door het Dreyfusproces bewogen werd, voor de Joden een eigen staat op te eischen, waarheen zij zich begeven konden en waar zij zich opnieuw konden vormen tot een ondeelbare en onafhankelijke natie. Herzl heeft zich den uittocht van de Joden uit de diaspora voorgesteld als een tweeden klassieken uittocht uit het Egypte van Europa naar een land, dat vooraf was voorbereid voor hun ontvangst: Palestina of Argentinië. Eerst zouden de armzaligen komen, daarna de armen, vervolgens de welgestelden, ten slotte de rijken. Zijn deze woorden de woorden van een profeet, die vér in de toekomst zag? Is het proces, dat gaande is, de geleidelijke vervulling van deze profetie? Herzl heeft gewaarschuwd: in de anti-semietische landen zal men mij bijval betuigen, in de andere landen, waar de Joden het voor het oogenblik goed hebben, zullen mijn stam-genooten mij vermoedelijk het heftigst bestrijden. Dezen zullen mij eerst gelooven, als ze weer eens door een Jodenvervolging bezocht worden. Hoe langer het anti-semitisme op zich laten wachten, des te grimmiger zal het losbreken.

De Duitsche Jodenvervolgingen hebben het pessimisme van Herzl gerechtvaardigd. Voor de Joden, die door deze vervolgingen rechtstreeks getroffen worden, heeft het Zionisme een pijnlijke actueele beteekenis verkregen: als redding uit directen materieelen en moreelen nood. Tevens dringt zich het probleem van het Zionisme als zoodanig sterk naar den voorgrond: ter definitieve oplossing van het Joodsche nationale vraagstuk.

* * *

Het is bijna tragisch, dat op een der kritiekste oogenblikken in de moderne geschiedenis van het Joodsche volk in Europa, de Zionistische Wereldorganisatie door innerlijke verdeeldheid is verscheurd en tegenover de buitenwereld den indruk maakt van onmacht. Het te Praag gehouden achttiende congres der Zionistische Wereldorganisatie heeft het prestige van de Zionistische beweging niet gesterkt, niet den indruk gewekt, dat de Wereldorganisatie haar taak begrepen heeft, of er tegen opgewassen is.

De vlak vóór het congres gepleegde moord op Arlosorof heeft de sfeer vertroebeld en verhit, doch tegenover den nood, waarin de Duitsche Joden verkeeren, had het p a r t ij-conflict geëcarteerd moeten worden en hadden de Zionisten althans naar buiten het beeld van eenheid moeten bieden. Dat de Zionisten daarin niet geslaagd zijn, of er nauwelijks aan gedacht hebben, is teekenend voor hun mentaliteit. Den moord kan men nochtans niet beschouwen als een opzichzelf staand incident: hij was de scherpste manifestatie van de verschillen in opvatting van Zionistische partijpolitiek en -tactiek, die ook verband houden met de Jodenvervolgingen in Duitschland. De moord op Arlosorof was voor de volgelingen van Weizmann, in het bijzonder de arbeiders, het sterke bewijs, dat de actie van Jabotinsky gevaar opleverde voor compromit-teering van de Zionistische politiek; Jabotinsky putte uit de Duitsche Joden

101