Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

ben. Zou ze weer wat met hem willen?'

'Zou kunnen,' Selma schudde wat met haar hoofd, 'ze was indertijd bezeten van hem. Ik vraag me af of Bram een hernieuwd contact met haar ziet zitten, ik heb zomaar het idee van niet.'

'Toch jammer dat dat vroeger niks geworden is, had ie eindelijk eens iemand. Ze leek wel wat op jou, vond ik.'De lange Bonny blikte lachend naar de kleine Selma naast haar: 'Ook zo'n ukkie met van dat zwarte haar. Het was een knappe meid.'

'Was ze ook. Ik kon het goed met haar vinden, maar Bram werd op den duur gek van haar.'

'Oh? Ik heb altijd gedacht dat het andersom was, dat ze stapel werd van die raadselachtige redenaties van hem.'

Selma hield wijselijk haar mond. Bonny was trouwens in het hele onderwerp al niet meer geïnteresseerd omdat ze de begraafplaats verlieten en ze druk in haar schoudertas liep te zoeken naar haar autosleutels. Selma volgde haar naar het Peugeootje dat iets verderop geparkeerd stond, in de volle zon. "Poeh, poeh, het is een oven hier binnen", pufte Bonny toen ze even later achter het stuur kroop. Snel schoof ze het dak open en nadat ze de auto gestart had nam Selma plaats naast haar op de kokend hete leren zitting. Met een flinke dot gas scheurde Bonny bij de begraafplaats vandaan.

De Cohens bewoonden op de Herengracht een mooi, oud grachtenpand. Het was een kast van een huis met vele, ruime kamers waar de hoge plafonds met originele, fraaie ornamenten verwezen naar eind i8^e eeuw toen dit pand gebouwd werd. Bonny en Selma zaten in de eetkamer, die uitzicht bood op een prachtig bloei

97