Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

7

'Hij ligt er toch mooi bij zo, Sel', sprak Bonny aan het graf van Selma's man Aaron. 'Hij heeft een prachtig plekje hier onder die hoge populieren. Hoor je het ruisen van de bladeren? Heel vredig hoor.'

Selma knikte afwezig. Samen staarden ze naar Aarons wit marmeren matseiwe met daarop de cursieve tekst 'Moge zijn Licht gebundeld worden in het schijnsel van het eeuwige licht, Omein'. Selma slikte. De woorden en de tranen die ze tegenover Aaron de vrije loop had willen laten, bleven als een brok steken in haar keel. Bonny bukte zich en legde een witte kiezelsteen op de rand van het graf. 'Die twee eenzame steentjes op Aarons matseiwe zijn zeker van jouw eerdere bezoeken,' zei ze toen ze weer overeind kwam, 'd'r komt hier anders niemand dan jij, neem ik aan?' Immer dat vragen naar de bekende weg, dacht Selma, altijd weer die indirecte kritiek op Bram omdat hij liever wegbleef bij het graf van zijn vader. Ze werd er toch zo moe van. Zonder er ook maar met één woord op te reageren legde ze haar steentje op de grafsteen en nam in stilte afscheid van haar man met de belofte dat ze er de volgende week weer zou zijn, alleen. 'Dan hebben we weer alle tijd samen, mijn liefste.' Ze sloot haar ogen, was het maar zover, dacht ze en slaakte een diepe zucht. Bonny sloeg een arm om haar schouders:

93