Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

stoffen in zachte tinten. Ontworpen voor jonge, vrolijke lichamen, dacht Bram, maar ofschoon ze allemaal even jeugdig waren oogde elke vrouw grijs en somber. Evenals de manspersonen trouwens. Zo te zien toog niemand met een greintje plezier naar het werk, terwijl ze toch net het vrije weekend achter de rug hadden. Maar ach, hij kon zo al raden hoe geestdodend en in volkomen ledigheid ze hun verplichte vrije tijd hadden doorgebracht. En dan, op deze eerste dag van de nieuwe werkweek moesten ze stuk voor stuk weer op weg naar de tredmolen waarin ze de komende dagen tot de avond vastzaten. Met meewarige blik volgde hij het sneue werkvolk daar beneden in de straat en realiseerde zich welk een rijk en begenadigd man hij was. Hij ving zijn dagelijkse arbeid nimmer aan omdat hij moest, maar omdat hij werd gedreven door overtuiging en innerlijke kracht. Elke dag ging hij voort in de richting van zijn machtige droom in het volste vertrouwen de nog bestaande kloof met de werkelijkheid binnen afzienbare tijd te kunnen dichten. En dan was het doel, een vredig Jeroesjalaiem, bereikt. Verrukt hief hij zijn blik ten hemel naar zijn vader die hem ergens daar, vanuit een ander universum, gadesloeg en hoorde. 'Vandaag nog een eenzaam man, pa,' prevelde hij zachtjes, 'morgen wellicht de bevrijder van een heel volk...'

Met een hoofd vol glorie keerde hij terug naar zijn plan van onbeschrijfelijke grootheid.

92