Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

als hij ergens niet op zat te wachten was het dat wel. En waarom, wat moest ze zo ineens van hem? Hij schatte dat het toch zeker vijftien jaar of langer geleden was dat hij Frieda voor 't laatst gesproken had. Hoewel, 'gesproken' was in dit verband het juiste woord niet, zo herinnerde hij zich maar al te goed. Nadat hij hun korte verhouding verbroken had en zij hem gevraagd had er toch nog eens samen over te praten, had hij uitsluitend eindeloze huilbuien over zich uitgestort gekregen. Hij had de hemel gedankt toen ze na verloop van tijd een andere man tegen het lijf liep en hém eindelijk met rust liet. En nu, om welke duistere reden ook, zocht ze weer contact met hem. 'Verdomme, wat een gesodemieter opeens,' foeterde hij, 'dat dit allemaal precies nu moet gebeuren!' Geërgerd plofte hij neer in zijn bureaustoel, 't was ook om razend van te worden dat ma beloofd had dat ie terug zou bellen, natuurlijk deed hij dat niet, geen haar op z'n hoofd die daaraan dacht. Maar Frieda Hirschfeldt kennende, die nam als ze over een paar uur nog niks gehoord had, onherroepelijk zelf weer de telefoon. Daarom was het zaak vanaf nu niet meer op te nemen, besloot hij. En zijn moeder zou hij opdragen de stoomwals Frieda met kracht af te houden, zodat hij met rust gelaten werd. Tegelijk wist hij echter dat hij wat dit betreft niet op haar kon vertrouwen, integendeel zelfs, ma liep intussen natuurlijk vurig te hopen dat het weer goed kwam tussen hem en Frieda. Indertijd was ze weg geweest van haar en had haar vanaf het begin gezien als de ideale schoondochter. Hij getrouwd, en dan nog wel met Frieda? Alleen al de gedachte bezorgde hem kippenvel, hij zou geen leven gehad hebben met die vrouw! Voortdurend vroeg ze zijn aandacht, zat hij in gepeins verzonken voor zich

89