Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

zijn moeder. Wat ze daar uitspookten mocht Joost weten. Met argusogen hield Bram z'n kamerdeur in de gaten. Toen zag hij een wit velletje papier onder zijn deur doorkomen en begreep de poppenkast op de gang meteen. De simpele mevrouw Cohen lag dubbel, enkel omdat z'n moeder het weer eens niet laten kon via deze weg één of andere onbenullige boodschap voor hem achter te laten. Hij hoorde de dames zich op de gang uit de voeten maken en het volgende moment viel de verlossende klap van de dichtslaande voordeur.

Eindelijk! Bram veerde op uit zijn bureaustoel en griste de brief van de grond, ontsloot voorzichtig z'n kamerdeur en loerde links en rechts om het hoekje de gang af. Niemand meer, het was ook doodstil in huis, het leed was dus werkelijk geleden. Opgelucht liep hij terug naar zijn bureau, ondertussen een vluchtige blik op het briefje in z'n hand werpend waarin zijn moeder hem in haar bekende cursieve kriebelschrift ongetwijfeld kond deed van een kul bericht. Op regel 4 echter, zag hij een naam staan die een diepe, zorgelijke frons tussen z'n zwarte wenkbrauwen veroorzaakte. Aandachtig begon hij de brief opnieuw te lezen:

'Lieve schat, 'k wou je niet storen dus vertel ik je daarom maar zo dat er net voor je gebeld is. Omdat ik bezig was in de badkamer nam Bonny op, het bleek dat ze Frieda Hirschfeldt aan de lijn had. Ik kon het niet geloven! Heb Bonny laten zeggen datje terug zou bellen. Ben zo benieuwd waarom ze belde. P.S. Om 13 uur moet ik bij de dokter zijn. Haar praktijk is toevallig niet ver van Bonny's huis, dus ga ik na Muiderberg bij Bonny wat lunchen en dan vandaar meteen door.'

Ontdaan liet Bram de hand met de brief langzaam zakken. Frieda Hischfeldt had gebeld. Goeie genade,

88