Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

Maar ze wist dat ze gezien was en geneerde zich vreselijk. De gedachte dat Ineke nu zou denken dat zij haar van bovenaf stiekem stond te bespieden, terwijl ze aanvankelijk uit bezorgdheid om de baby uit het raam was gaan kijken. Verdorie, ik had ook beter kunnen blijven staan en gedag zwaaien, dacht ze, hè, wat vervelend nou. Onzeker stond ze te dralen of ze niet het raam zou gaan openzetten en dan zo toch nog even een praatje met Ineke zou aanknopen. Maar ze spraken elkaar nooit, als ze elkaar toevallig tegenkwamen zeiden ze hooguit gedag. Ach, laat ook maar, dacht ze en keek op haar horloge, kwart voor acht alweer.

Ze ging voor de spiegel van de toilettafel staan en kamde door haar haren. Behalve futloos was het ook te lang, vond ze. Bovendien was de grijze uitgroei bij de haarwortels lelijk zichtbaar. Ze trachtte er nog wat van te maken door het haar langs haar gezicht naar achteren te steken met twee kammetjes, maar dan zag ze er helemaal niet uit. Met een diepe zucht besloot ze dan toch maar de moeite te nemen om die grijze uitgroei snel wat bij te verven. Bram zou toch over een kwartier pas de tafel klaar hebben en anders schoof ze maar wat later aan. Uit de la van haar toilettafel haalde ze het doosje met zwarte haarverf tevoorschijn, pakte daarna een witte kapmantel en sloeg hem om haar smalle schouders. De flodderige lap die vanwege haar geringe lengte tot haar knieën reikte, strikte ze met twee lintjes achterin de nek vast. Op dat moment zag ze haar slaapkamerdeur een klein stukje opengaan en om de deur verscheen Brams hoofd. 'Hoe een mens hier ooit nog kan werken,' klaagde hij, 'eerst dender jij volkomen onnodig m'n kamer in en dan begint tot overmaat van ramp die epsilon buiten ook weer te

66