Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

'Hoe haal je 't in je hoofd hier zomaar plompverloren binnen te vallen en mij zo te storen,' brieste hij. 'Schiet op, maak datje wegkomt!'

'Ik ben zo weg,' zei ze op hem toelopend, 'ik wil je alleen even zeggen dat het een jofel idee van je was dat ik de dokter moest bellen. Want wat denk je, onze dokter blijkt met vakantie en daardoor kan ik naar een andere, waarschijnlijk veel betere dokter. En daar kan ik vanmiddag al terecht!'

'Waarom moet ik dat nu, op dit moment, weten? Had dat ook straks niet gekund? Vooruit!' Met zijn linkerhand maakte hij een wegwuifgebaar: 'laat me alsjeblieft met rust en verdwijn!'

Z'n moeder zette echter geen stap van hem vandaan en keek naar de vellen papier vol kettinglange sommen die verspreid over zijn bureau lagen. Omdat zijn bril bovenop een opengeslagen, lijvig wiskundeboek voor hem lag, begreep ze dat hij op dit vroege ochtenduur daarin alweer zat te blokken. Zorgelijk schudde ze haar hoofd. 'Waarvoor ben je toch zo fanatiek bezig, jongen?'

'Begin alsjeblieft niet weer!' riep Bram geïrriteerd.

'Ja, ik weet dat ik me nergens mee mag bemoeien, maar laat mij jou nu ook eens voor een keer een goede raad geven.' Bram sloeg zijn ogen ten hemel. 'Laat die wiskunde eens los en ga iets leuks doen, ga d'r eens uit. Ik las dat er deze week een concert gegeven wordt van jouw favoriete componist Schönberg in het Concertgebouw. Vroeger zou je daar altijd naar toe gegaan zijn. En waarom bel je jouw oude squashmaat van je werk niet eens op. Hoe heet hij ook weer? Alfred of zoiets? Hij zal het vast leuk vinden weer wat van je te horen en met je te sporten. Je bent toch altijd zo

63