Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

had hij op de wekker gekeken die hij tussen z'n handen in z'n schoot geklemd hield en toen Bram wat te drinken en te nasjen ging halen en ze Aaron vroeg of hij ook iets lekkers wilde, had hij heel duidelijk geknikt, terwijl hij anders nooit reageerde op wat ze zei. Zo'n onvoorstelbaar goede dag als die zondag, Selma kon zich niet heugen dat hij die op Boszicht ooit eerder gehad had. Ze had toen nog zo gehoopt dat het herstel blijvend zou zijn. 'Zelfbedrog,' schoot het door haar heen, 'ze had opnieuw de waarheid ontkend en haar man volkomen aan z'n lot overgelaten.'

Abrupt draaide ze bij de spiegel weg en ging paniekerig in haar kamer op zoek naar iets waarmee ze zich kon afleiden en bezig kon gaan, maar haar wroeging liet zich door niets bedaren en gaf haar genadeloos te verstaan dat ze schuldig was. Zij had zich gevleid met ijdele hoop, terwijl zij een heerlijke zondagmiddag beleefde had Aaron naast haar waarschijnlijk al die tijd verlangend uitgekeken naar de dood en nagedacht over die trein. Het begon te jakkeren in haar maag, alles om haar heen werd zwart en met de armen rond haar middel zakte ze neer op de rand van haar bed. Bang begon ze te huilen toen Aaron voor haar opdook. Wachtend tussen de spoorrails terwijl de sneltrein op hem afdenderde, keerde hij als altijd zijn hoofd om en zag haar recht aan. Machteloze tranen stroomden over haar wangen en met de handen voor haar gezicht snikte ze het uit.

'Waarom huil je zo, moeder?' Het plotselinge zachte stemgeluid van Bram deed haar met een schok opkijken. Hij stond vlak voor haar. 'Goh jongen, ik..,' stamelde ze.

'Wat heb je?'vroeg Bram, haar betraande, geteis

58