Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

kroketten meurende restaurant te gaan zitten, maar hem mee te nemen naar de vijver verderop. Zij wees dat plan eerst nog beslist af, vond Bram meteen veel te optimistisch. Het restaurant was sinds jaar en dag op zondag hun vaste stek en ze vreesde dat Aaron, die bij het inslaan van een ander paadje op weg ernaartoe al hevig in paniek kon raken, direct weer een terugval zou krijgen als ze het restaurant voorbij zouden gaan. Bram hield echter vol dat het die dag wel lukken zou en hij kreeg gelijk. Ach, ontroerend was de veelbetekenende glimlach waarmee Bram haar aankeek op het moment dat hij arm in arm met z'n sjokkende pa zomaar het restaurant voorbij wandelde. Zonder ophef en zonder angst, terwijl ze toch ingrijpend van het vaste patroon afweken, liet Aaron zich door zijn zoon leiden naar een houten bankje dat in de schaduwrijke lommer stond van een eeuwenoude beuk bij de vijver verderop, en nam daarop heel gedwee plaats. Behoedzaam, omdat Aaron nooit iemand in zijn dichte nabijheid kon velen, waren Bram en zij aan weerszijden van hem geschoven. Toen ze eenmaal naast hem zat en ze zijn roerloze lichaam tegen het hare kon voelen, had hij niet eens bewogen. Ze had haar rode pumps uitgeschopt en had heerlijk met haar blote voeten in het koele gras gezeten. Terwijl Bram dropjes had zitten eten uit een papieren puntzak had zij, samen met Aaron, naar de vijver zitten turen waar twee witte zwanen statig door het spiegelgladde water gleden en in hun spoor van rimpelingen de witte waterlelies zachtjes op en neer lieten deinen. De broze, witdoorschijnende huid van z'n gezicht, die ze zo graag even had willen strelen, zag ze nog zo voor zich. Geen moment had Aaron zijn blik van het zwanentafereel afgewend. Niet eenmaal zelfs

57