Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

den,' prevelde hij vol ontzetting, 'dat kan ook nog. Dat ik niet verder kom, omdat de techniek die ik nodig heb nog niet bestaat. De wiskunde kan nog helemaal niet toe zijn aan mijn formule en,' hij slikte, 'is dat misschien pas in de volgende eeuw.'

Verslagen keek hij naar zijn onvoltooide werk op het computerscherm en fluisterde: 'Zit ik wel op het goede spoor, maar leef ik in de verkeerde eeuw.' Met de handen voor zijn gezicht kromp hij ineen. 'Vader, laat het alsjeblieft niet zo zijn,' smeekte hij. 'Laat mij mijn formule vinden, zonder dat zal ik nimmer in staat zijn ons geliefde Israël te bevrijden van zijn vijanden en wordt mijn gezworen belofte aan jou een leugen. Zonder formule ben ik gedoemd mijn plan van onbeschrijfelijke grootheid los te laten en wat moet ik dan? Het is de verwezenlijking van dit plan dat mij na jouw dood staande houdt, het bepaalt mijn gedachtewereld en mijn dromen. Een breuk met mijn missie is een breuk recht door mijn hart. Vader, doe mij dat niet aan!'

Toen Bram de handen voor z'n gezicht liet zakken keek hij met betraande ogen naar het computerscherm voor hem, naar al die tekentjes en cijfertjes die hem zo dierbaar waren en het fundament vormden voor zijn bevrijdend ideaal. Wat moest hij doen? Zijn hart gaf hem in ondanks alles zijn wiskundige strijd voort te zetten, maar tegelijk was hij bang om verder te gaan nu niet meer vaststond of hij de realisatie van zijn dromen zelf wel kon meemaken. Moe van het denken sloot hij de ogen, het duizelde hem en voor even liet hij het tollen in zijn hoofd begaan.

Door het open raam zweefden zachte geluiden van de ontwaakte stad naar binnen, ergens in de verte

52