Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

gerukt en verschoven waren, terwijl de atomen waaruit dit gesteente was opgebouwd al die tijd niet van elkanders zijde geweken waren. De tijd had op deze steen geen enkele invloed gehad en eigenlijk zou hij zich evenmin door de tijd gek moeten laten maken, want haast, dat wist hij maar al te goed, was absoluut dodelijk wanneer er een echt probleem overwonnen moest worden. Peinzend stond hij op en begon door z'n kamer te ijsberen. De vrees voor tijdnood had hij een veel te grote rol laten spelen in z'n aanpak van werken. Veel te vaak had hij zijn toevlucht gezocht tot wiskundig routinedenken en had de mathematische methodes, waarmee hij gepoogd had zijn probleem te ontrafelen, lang niet zo streng toegepast als wel zou moeten. Ongehoord schlemielig dat hij nu pas inzag hoe belangrijk het was om bij een ingewikkeld werk als het zijne zonder deadline als zwaard van Damocles boven het hoofd te kunnen doorwerken. Geen wonder dat niet één wiskundige methode tot de synthese van zijn formule had geleid. Hoewel... Hij bleef staan en fronste, deze conclusie ging toch ergens mank. Zijn gehaaste, ondoordachte manier van werken verklaarde weliswaar waarom hij geen élf verbindingsschakels had weten te berekenen, maar dat geen enkele methode, hoe summier ook toegepast, hem zelfs maar in de buurt van één verbindingsschakel had gebracht? Hij schudde bedenkelijk z'n hoofd, nee, dat was en bleef hoogst vreemd. Bestond de methode die hij nodig had überhaupt wel?

Het was een min of meer terloopse, niet serieus bedoelde vraag, maar hij bleek essentieel. Heel langzaam zeeg hij neer in zijn bureaustoel en voelde in zijn borst iets samentrekken, z'n hand greep ernaar. 'Grote go

51