Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

tuffen. Echt een mechaje met deze warmte. Wat wil een mens nog meer?'

Selma besefte niet meer terug te kunnen en zuchtte: 'Och, ja.'

'Nou, erg enthousiast klinkje niet.'

Er viel een ongemakkelijke stilte. 'Als je soms liever hebt dat ik niet meega,' zei Bonny verongelijkt, 'en liever het openbaar vervoer neemt. Je belde zeker om de afspraak af te blazen.'

'Ach toe. Nee hoor, ik wou alleen even weten hoe laat we ook weer afgesproken hadden,' loog Selma snel.

'Oh. Nou om half tien zou ik bij je zijn, maar ik heb het huis al bijna op orde dus wat mij betreft kunnen we ook om negen uur afspreken. Gaan we gewoon wat eerder. Gaat die eeuwige jesjiewebocher van jou vandaag ook eens mee?'

'Bram bedoel je.' Selma kon die flauwe bijnaam voor haar kind niet uitstaan. 'Nee, natuurlijk niet, Bram komt daar nooit, alsof jij dat niet weet. En je moet er ook eens mee ophouden hem zo te noemen. Je laat het om hem als je hier straks bent, zo te begroeten hoor!' Bram zou ongemeen fel tegen Bonny uitvallen, dat wist Selma zo al, hij kon haar toch al niet luchten of zien en als ze ergens niet op zat te wachten dan was het wel op commotie in huis.

'Nou, tot straks dan Sel,' klonk Bonny opeens gehaast omdat David op de achtergrond begon te brullen dat hij iets niet kon vinden. 'Negen uur dus,' riep ze nog en verbrak subiet de verbinding.

Selma gooide de hoorn op de telefoon. Ze kon zichzelf wel wat doen, het enige wat ze uiteindelijk met dat stomme bellen bereikt had was dat Bonny nu nog eerder kwam. En haar kennende stond ze dik voor negenen op de stoep, moest ze nog opschieten ook!

46