Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

weeë, misselijke gevoel dat ze daarnet onder de douche gekregen had zat er nog steeds. En dan te bedenken dat ze straks ook nog naar Muiderberg moest, vreselijk. Zelf zou ze er met deze hitte beslist niet heengegaan zijn, maar omdat ze met haar vriendin Bonny Co-hen had afgesproken, moest ze wel. 'Zo sneu Sel datje altijd alleen naar Aarons graf moet,' had Bonny laatst gezegd en had zich prompt als gezelschap opgedrongen. Terwijl er voor haar niks sneus aan was. Zij had er juist behoefte aan daar alleen bij Aaron te zijn, het hielp haar als ze tegenover Aaron haar zo bezwaarde hart kon luchten. Maar ze had het niet kunnen opbrengen Bonny dit allemaal uit te leggen en nu zat ze er aan vast. Met Bonny erbij zou er van enig samenzijn met Aaron natuurlijk geen sprake zijn. Moest ze straks in die hitte naar Muiderberg en daar dat hele eind de joodse begraafplaats overlopen naar zijn graf, enkel en alleen om samen met Bonny een steentje te gaan leggen op Aarons metseiwe. Vervolgens konden ze daarna die hele rit weer terugmaken. Selma schudde haar hoofd, 't was eigenlijk van de zotte om deze hele onderneming door te laten gaan, waarom belde ze Bonny niet af? Tegelijkertijd wist ze dat dit makkelijker gedacht dan gedaan was. Haar vriendin liet zich door zoiets als het weer echt niet afzeggen, die liet zich sowieso nooit ergens van weerhouden, bij Bonny ging altijd alles door. Die was nooit ziek en altijd overal voor in. Zij, Selma, was de eeuwige uitjesversjteerder volgens Bonny, omdat ze zich vaak niet jofel, niet lekker voelde en afbelde. Maar wat kon zij eraan doen? Bonny had haar trouwens vorige week ook nog gezegd dat ze eruit zag als een wandelend lijk, van de afzegging deze keer zou ze dus niet raar opkijken. Ze kon nu beter maar meteen gaan bellen, dan was ze d'r af. Toch aarzelde Selma omdat het net pas zeven uur was geweest. Maar

44