Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

waren niet minder broeierig geweest en toch had hij er lang niet zo'n last van gehad als nu. Hij voelde zich koortsig zelfs, misschien had ie ook wel koorts. Ongerust nam hij z'n pols op, maar die klopte normaal, zoals dat hoorde. Toen tastte hij met de rug van zijn hand z'n voorhoofd en daarna z'n wangen af. Nee, hoewel zweterig voelde zijn huid koel. Hoe wonderlijk, vond hij, binnenin zijn lichaam gloeide het alsof hij veertig graden koorts had maar aan zijn beschermende bui-tenlaag te oordelen had hij gewoon 36,8, hooguit 37°. Na hierover wat gefilosofeerd te hebben kwam hij tot de conclusie dat dit verschijnsel wellicht toch niet zo ongerijmd was als het leek, want hieruit viel namelijk op te maken dat juist in hun onderlinge tegenstelling gevoel en lichamelijkheid iets van hun saamhorigheid manifesteren. 'Als een mens er weet van heeft dat hij een lichaam is,' redeneerde hij bij zichzelf, 'kan hij zich tegelijk bewust worden ook gevoel te zijn. En in omgekeerde richting geldt uiteraard hetzelfde. Wel,' besloot Bram hierop, 'dan moesten we die eenheid nu maar eens in diepe rust zien te brengen.' Hij sloot zijn ogen en vestigde met beide handen op zijn buik al zijn aandacht op zijn buikademhaling, maar voor hij 't wist lag hij alweer aan 1234567891 en de onafgemaakte deling van daarnet te denken. Met een gesmoorde kreet van ergerlijke onmacht gooide hij z'n benen over de rand van z'n bed en stond op. Voorzichtig schuifelde hij in het donker door zijn kamer naar het venster, schoof de gordijnen opzij en zette het raam wagenwijd open. 'Ah, hier is het ten minste goed toeven,' verademde hij terwijl hij zijn bezwete lichaam laafde aan de naar binnenstromende nachtkoelte. Met de armen achterin zijn nek gevouwen rekte hij zich eens flink uit en snoof een volle teug buitenlucht op. Zich weldadig koelend aan het open venster tuurde hij naar de zwarte hemel

39