Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

met de handen in de zakken van z'n zwarte bandplooi-broek recht voor zich uit te turen naar de gesloten luxaflex voor het raam. De directeur zuchtte diep en keek maar weer eens op zijn horloge. De jonge, blonde verpleger naast zijn bureau hield zijn ogen angstvallig naar beneden gericht. De spanning was te snijden, de stilte geladen. Toen ging de deur open en Bram en Selma keken allebei met een ruk om. Een vrouw van middelbare leeftijd op Jezus-sandalen en gekleed in een slobberig, veelkleurig gewaad kwam gehaast de kamer binnen. 'Sorry hoor, ik wist niet dat het al zo laat was,' hijgde ze en vervoegde zich snel naast Selma's stoel. Ze streek haar halflange, kastanjekleurige haar achter haar oor en knikte Bram, die haar verhitte gezicht met gefronste wenkbrauwen stond op te nemen bij wijze van begroeting toe. Selma, die deze vrouw al jaren kende als Anna, de hoofdverpleegkundige van Aarons verpleegafdeling, voelde een zacht klopje op haar schouder en hief haar hoofd op. Met een klein, geforceerd glimlachje groette ze Anna terug. Anders waren zij en Anna altijd zeer spraakzaam tegen elkaar, maar nu wist ze niets uit te brengen. Anna trouwens ook niet, Selma hoorde haar zuchten.

'Goed, nu we er allemaal zijn...' begon de directeur en zag Bram z'n hoofd afwenden. 'Meneer Bloch, mag ik nu ook uw aandacht alstublieft?' Bram reageerde niet en leek geheel in beslag genomen door een grote, ingelijste zwart-wit foto aan de muur links van hem waarop de 18-jarige Prinses Wilhelmina met twee opgestoken vingers de eed op het koningschap aflegde. De directeur kuchte en richtte hij zich toen maar alleen tot Selma: 'Mevrouw Bloch, mag ik mij eerst aan u voorstellen, ik ben dokter van Ankeren en ik ben de

31