Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

drempel stapte. Verder gingen ze niet, samen bleven ze hand in hand verschrikt staan. Recht tegenover hen, voor een raam met dichtgetrokken, blauwe luxaflex zat achter een knots van een chroomkleurig bureau een lange, magere man van middelbare leeftijd met een benig gezicht, scherpe neus en een glimmend kaal hoofd. Selma herkende hem onmiddellijk, het was de vent die de taxi bij het station had ingepikt... Schichtig keek ze op naar Bram die haar met een kort knikje te kennen gaf dat hij ook gezien had wie het was en haar tegelijk met z'n ogen waarschuwde er niet over te beginnen. Ze zagen de directeur oprijzen uit zijn stoel en aan de blik waarmee hij hen opnam bleek duidelijk dat hij hen ook herkende. Met een schuin lachje begon hij: 'Wel, wel, ik geloof dat we elkaar vanmorgen al eerder gezien hebben, is het niet?' Hij schudde het hoofd en zei zoetsappig: 'Wat is de wereld toch klein. Had ik toen geweten dat u, meneer en mevrouw, de Blochs waren, had u uiteraard met mijn taxi kunnen meerijden. Maar...' Zijn hand met lange, knokige vingers waartussen hij een brandende sigaret geklemd hield, gebaarde uitnodigend naar twee donkerbruine leren fauteuils die voor zijn bureau stonden, 'komt u verder alstublieft, neem plaats, ze staan ervoor.'

'We blijven liever staan,' deelde Bram de man mee. 'Mijn moeder en ik zijn hierheen gebracht voor mijn vader en aangezien hij zich hier niet bevindt...'

De directeur nam een trekje van z'n sigaret en zei in een wolkje sigarettenrook: 'Nee, maar u bent er nu wel en daarom verzoek ik u nogmaals vriendelijk niet daar bij die deur te blijven staan en plaats te nemen.'

'Het enige wat wij willen weten is waar mijn man is,' legde Selma met onvaste stem uit. 'Aaron Bloch

29