Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

verzocht met de voorspelling dat pa hun als altijd op deze plek zou opwachten, waardoor het deze ene keer fout gegaan was. 'Niegisj,' mompelde hij, waarmee hij meteen zijn ongerustheid verdreef. Onzinnig bijgeloof, uit niets bleek immers dat pa er niét had gestaan. Hij kon zijn plekje evengoed ook net verlaten hebben. Stel dat vanmorgen zijn wekker een fractie voorliep, dan was het voor hem daarnet al twaalf uur geweest en was hij nu op weg naar het restaurant. 'Als we snel zijn kunnen we hem nog inhalen,' verzekerde hij zijn moeder die kwam aangestrompeld. 'Hij zal net vertrokken zijn.'

Maar Selma schudde mismoedig haar hoofd. 'Hij heeft er heus niet gestaan, hij zou voor twaalven nooit vertrokken zijn.'

'Maar als z'n wekker voorliep?'

Vermoeid wuifde ze die mogelijkheid weg. 'Die wekker loopt altijd tot op de seconde nauwkeurig, dat weet jij toch ook.' Mompelend: 'ik kan niet meer', slofte ze door naar een houten bankje iets verderop, waarop ze zich met een diepe zucht neerliet. 'Dit is geen goed teken, jongen.' Terneergeslagen staarde ze voor zich uit. 'Dat vader er niet staat...'

De rest van haar zin ging verloren in het plotselinge geloei van het luchtalarm. Van schrik klapwiekten een stel houtduiven op van het pad en vlogen alle kanten op. 'Nü pas is het exact twaalf uur!' schreeuwde Bram dwars door de loeiende sirene heen tegen zijn moeder, die met de handen stijf tegen haar oren gedrukt ineen-dook. Hij kende haar angst voor die sirene, hij wist dat het haar herinnerde aan de bange oorlogsjaren toen ze, samen met haar broer, ondergedoken had gezeten in de kelder bij een groenteboer in Huizen. Hier in de

18