Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

'De laatste loodjes zijn altijd het zwaarst,' wist hij en bood haar maar weer zijn arm aan. 'Vooruit, nog even doorbijten. Als we flink doorstappen hoeven we pa niet mis te lopen.' Zijn moeder meezeulend vervolgde hij in snelwandeltempo de race tegen de klok. Bevangen door de tijdsdruk keek hij nu wel om de haverklap op z'n horloge, maar al na drie minuten maakte zijn ongerustheid weer plaats voor de zekerheid dat ze het toch zouden halen. De ingang van het terrein kwam in de verte al in zicht, evenals de top van de cipres waarop Selma haar ogen vastpinde. Het werd twee voor twaalf en met de cipres nu geheel in beeld stevenden ze in volle vaart op de ingang af. 'We halen het hoor, zie je wel!' riep Bram opgetogen. Maar de woorden waren nog niet uit zijn mond of hij voelde dat zijn moeder zijn arm losliet en tot zijn stomme verbazing verminderde ze ook nog d'r vaart. 'Wat doe je nou, schiet op,' sommeerde hij haar ongeduldig. 'Doorlopen!' Maar ze bleef verslagen staan. 'Hij staat er niet,' stamelde ze, 'vader is er niet...'

Vol ongeloof keek Bram om naar de cipres die hooguit vijftig meter bij hem vandaan was. 'Dat moét! We zijn op tijd!' Hij rende ernaartoe maar zag al van een afstand dat z'n moeder gelijk had, vader stond er niet. Aangekomen bij de cipres liep hij er voor de zekerheid omheen maar zijn vader was nergens. Hij snapte er niets van, dit was nog nooit eerder voorgekomen. Met zijn bebaarde kin in z'n hand bleef hij van een afstandje nadenkend staan kijken naar dat plekje pal naast die donkergroene boom waar zijn pa, gezien de tijd, had moeten staan. Even spookte de onrustbarende gedacht door z'n hoofd dat het door zijn voorspelling kwam dat zijn vader er niet was. Dat hij de goden had

17