Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

Bram deed er het zwijgen toe en zag in gedachten weer hoe hij en moeder, toen ze zich het station uithaastten naar de gereedstaande taxi, ruw opzij werden geduwd door een kale, boomlange man. Voor ze het wisten had die kerel zich met een brede grijns op de achterbank van de zwarte Mercedes genesteld en hadden zij het nakijken. Moeder had nog haar vuist gebald tegen de wegrijdende taxi. Dat hij niet had ingegrepen en voor het station stampij was gaan maken met die ongelikte beer, bleek achteraf bezien een juiste keus, want ook zonder taxi arriveerden ze straks gewoon op tijd. Z'n moeders gemekker ging dus weer eens om niets. Ergens in de verte klonk het geluid van een voortrazende trein, dat moest de sneltrein naar Amsterdam zijn. 'Hoor je?' vroeg hij Selma en stak zijn wijsvinger in de lucht, 'daar gaat de intercity van 7 voor 't heel. Heel mooi, dat betekent dat de storing op het spoor is opgeheven. Dan zal straks onze trein terug ook wel weer op de normale tijd vertrekken.'

'Allemachtig' riep Selma uit en keek op haar horloge. Inderdaad, zeven voor twaalf, hadden ze nog maar zeven minuutjes voor dat hele eind. Bram, die plots ook besefte hoe laat het was, had meteen zo de schrik te pakken dat hij het op een lopen zette. 'Wacht!' riep Selma. 'Zo snel kan ik niet!'

Met tegenzin bleef hij staan en hoewel z'n moeder zo snel haar dunne beentjes het konden kwam aanzetten, ging het Bram niet rap genoeg.

Ongeduldig klapte hij in z'n handen. 'Hup, hup,' spoorde hij haar aan, 'hup, opschieten alsjeblieft!'

'Gottegot, ik kan echt niet meer Bram,' jammerde ze met een van pijn vertrokken gezicht. 'M'n benen doen zo zeer.'

16