Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

geheugen groef, helderder dan vaag kreeg hij die herinnering niet. Daarom liet hij het voor nu maar rusten, wellicht schoot hem dan straks zomaar het antwoord te binnen. Hij keek op en zag dat ze ongemerkt flink waren opgeschoten. Ze liepen al op de speelweide af die er op deze stralende maandagmorgen, op een enkele vrouw met een spelende kleuter na, geheel verlaten bijlag. Wel, als ze hier al waren, wist Bram, dan hadden ze ruim de helft van de twee kilometer, die het station van ziekenhuis Boszicht scheidde, erop zitten. Bleven ze zo doorstappen dan kwamen ze straks gewoon op tijd. Hij haalde z'n hand uit z'n jaszak om voor de zekerheid de tijd op z'n horloge te controleren, maar bedacht zich en stopte hem weer terug, want wat niet weet, wat niet deert. Waarom de gemoedsrust verstoren? Beter was het niet te weten hoe laat het was en voort te gaan in het geloof dat ze het gewoon zouden redden.

Zijn moeder aan zijn arm naast hem liet zich meer en meer opjagen door het beeld van Aaron die bij de ingang op hen stond te wachten. Wetende dat zijn ziekelijke obsessie met de afgesproken tijd hun nog geen half minuutje respijt gaf en dat zijn verwarring groot zou zijn als ze niet stipt om twaalf uur arriveerden, bad ze op tijd te zullen komen. Maar ze vreesde dat haar gebed niet verhoord werd. Alles zat tegen vandaag. 'Die rottrein, nooit kun je d'r van op aan,' spuide ze tegen Bram en jammerde in een snelle, huilerige opeenvolging van woorden voort: 'Je had die vent ook de enige taxi die bij het station stond niet voor onze neus moeten laten wegkapen. Hadden we die kunnen pakken, hadden we het ruim op tijd gehaald. Nu redden we het nooit. Vaders verjaardag door ons volledig verpest...'

15