Terug uit de Hel van Buchenwald

Hoe dankbaar ook voor de bevrijding, bij de meeste kameraden groeit toch van uur tot uur het ongeduldig verlangen om naar huis te komen. Ons Nederlanders drukt daarbij de beklemming, dat het er in het vaderland zorgelijk uitziet, De radio doet ons schrikwekkende mededeelingen. Het is niet uitgesloten, dat de door de Duitschers bezette steden nog op het laatste oogenblik in puinhoopen zullen worden veranderd. Mogen wij nog hopen, als wij straks als vrije mannen lerugkeeren, onze vrouwen, kinderen, verwanten en vrienden terug te zien? Met den angst voor hun lot staan wij nu op en gaan wij naar bed. Daarbij voelen wij de leegte door tal van vrienden achtergelaten, die na maanden, soms jaren van moedig lijden juist aan den vooravond van de bevrijding door de beestmenschen zijn vermoord.

Wij schrikken bij de gedachte aan de duizenden moeders en vaders, vrouwen en kinderen, die ons straks bij onzen terugkeer zullen vragen, of zij de hunnen nog verwachten mogen. Hoe velen zullen wij niet de boodschap moeten brengen, dat hun jongen of vader den dood gevonden heeft door de hand van de barbaren. Van de 21 man uit een stadje hierheen gevoerd, zijn er nog twee over. Deze twee zullen straks aan 19 families het bericht moeien brengen, dat zij hun mannen niet meer terug zullen zien. Het zal weken duren, vóór zij weer zonder een gevoel van, laat ik maar zeggen, schuldigheid, door hun stadje kunnen gaan en groeten moeten de rouwdragende families, die hen hun geluk benijden,

De Amerikanen doen het snel, goed en grondig.

Reeds den dag na hun aankomst zijn de Amerikanen begonnen excursies, vrachtwagen-excursies, van Weimar en Erfurt naar Buchenwald te orga-_nj_Sporr.n De d°etneming hieraan werd verplichtend gesteld. De burgers van Erfurt en Weimar moesten met eigen oogen aanschouwen voor welke misdaden het Duitsche volk in zijn geheel verantwoordelijk is,

In Groenen van 200 worden zii op hun griezeligen tocht door het kamp geleid, en geen bijzonderheid, hoe afgrijselijk ook, bleef hun gespaard.

Zo lugubere excursies zijn nergens ter wereld voordien gehouden en nooit zijn excursisten met zooveel weerzin en walging op hun tocht vóort-gedreven.

Deze tocht begon bij het Quarantaine-Kamp, waar nog een aantal slachtoffers, uitgeteerd en vermagerd, op de vunzige slaapbritsen lagen. Men was al begonnen hen met uiterste voorzichtigheid naar de in beslag genomen hospitalen van de S.S. over te brengen. In de barakken hing nog de verpestende stank van jaren. Langs de wanden stonden de afzichtelijke slaaphokken, met een tusschenruimte van een halven meter één-, twee- en driehoog op elkaar gestapeld, waarin plaats was voor ten

34