Terug uit de Hel van Buchenwald

puinhoopen van de Duitsche steden sterven, één der idealen van Hitler zou tot eiken prijs in vervulling gaan, Hitler had toegezegd, de joden „auszurotten", Voorzoover ze in zijn macht waren, zouden ze worden uitgeroeid tot den laatsten man.

Tot en met October 1944 zijn er volgens een Fransch rapport in Auswitz 2,750.000 joden vergast en verbrand, waarbij komen de duizenden, die in Mauthausen zijn afgemaakt en de duizenden, die op transport en in de ziekenzalen zijn bezweken.

Ook de 6 a 7000 joden in Buchenwald, waarvan drie vierden een paar etmalen tevoren met één der gruwelijkste transporten als wrakken waren teruggekeerd, zouden worden afgemaakt.

Het gevaar niet achtend snelden velen naar het Quarantaine-Lager en de joodsche blokken in het groote kamp om het consigne uit te geven, niet naar de appèlplaats. De kamppolitie (gevangenen), die opdracht had het transport voor te bereiden, stak geen hand uit.

In de blokken werd beraadslaagd en overal was het besluit: wat er gebeuren moge, de joden zullen niet worden uitgezonden en voorzoover het noodig is, zullen wij hun risico deelen.

In de omgeving van de |odenbiokken zag het zwart van niet-joodsche gevangenen. De pas aangekomen joden hadden in de zoutmijnen gewerkt, twaalf uren per dag, verstoken van buitenlucht, geslapen op stroo, geleefd in een verpeste atmospheer. Het waren wrakken, in zóó desolaten toestand als Buchenwald ze nog maar zelden had ontvangen.

De tocht naar Buchenwald had hun de hoop gegeven; misschien, misschien brengen wij er het leven nog af. De optimisten onder ons hadden dit geloof nog versterkt. Hoe weinig leven er ook in hun uitgeleerde lichamen was overgebleven, ze hingen aan dit leven.

En nu kwam de nauwelijks gecamoufleerde mededceling: de joden zullen worden afgemaakt.

üok wij, niet-joden, hingen aan het leven. Velen onzer waren al door het oog van de naald gegaan. Van uur tot uur groeide de hoop op een spoedige verlossing. En misschien was dit ook van invloed op de bravour-stemming, waarin wij elkaar beloofden de joden onder geen beding aan hun lot over te laten.

De joden uit het groote kamp, in de 50 blokken voor niet-joden ondergebracht, werden verstopt onder de vloeren en boven de vlieringen. Tegenover den aanval van de S.S.-bandieten op de zieken, de kreupelen, de wrakken en de velen met bevroren ledematen, stonden wij machteloos. Zij werden met gummiknuppels en revolvers uit het Quarantaine-kamp naar boven gejaagd.

Indien er niets bijzonders gebeurde, zouden ongeveer 4000 zieken en zwakken een paar uur vóór de bevrijding worden afgemaakt.

25