Terug uit de Hel van Buchenwald

Buchenwald had een bioscoop. De gevangenen maakten er slechts een zuinig gebruik van. Aan de bewoners van het Quarantainekamp was de toegang verboden. Aan de bewoners van het groote kamp werden de entréebewijzen bloksgewijze ter beschikking gesteld. De films waren oud en afgedankt en natuurlijk ontbrak de Nazipropaganda niet op het programma. Zelfs ons probeerde men van de heerlijkheden van het Nazi-regime te overtuigen. De politieke gevangenen hebben voor tenminste 90 °/o de bioscoop consequent gemeden. Wij hadden niet de minste belangstelling voor de film-,.Schund” en het viel ons niet moeilijk de thuis aangenomen gedragslijn om geen Duitsche films te zien trouw te blijven. Eén der afgrijselijkheden van Buchenwald was het officieel bordeel. Het werd bewoond door 24 vrouwen, gevangenen, uit de 0;S.-vrouwenkampen, naar Buchenwald gebracht, om haar lichaam te verkoopen. De prijs was: na zes maanden dienst terug in de vrijheid. Deze vrouwen kregen extra voedsel, melk en eieren en een aparte afdeeling van de kleermakerij werkte voor de uitbreiding van haar garderobe.

Het bordeel was centraal verwarmd en voorzien van badkamers. Deze vormden de eenige redelijke aantrekkelijkheid van de inrichting.

Het bordeelbezoek stond op de bon cn de bezoekers waren tegen zwarte prijzen beschermd. De gevangenen beschikten alleen over waardeloozc Lagcr-Markcn. Er werd n.1. loon uitgekeerd en wel van één tot tien Mark per maand voor degenen, die werkten. De oorlogsindustrie betaalde het maximum.

Het vaste tarief in het bordeel was. ... 1 Mark. Zelfs bij dezen prijs is het bordeel geen succes geworden. Nooit heeft één der Nederlandsche gevangenen zich ertoe verlaagd het te bezoeken. Ieder lid onzer kolonie wist, dat ook ongezonde nieuwsgierigheid zwaar zou moeten worden geboet. Een Hollandschen naam zal men niet in het klantenregister vinden. De bezoekers bestonden bijna uitsluitend uit strafgevangenen, misdadigers, gekenmerkt door een groenen driehoek, waarvan er velen 12 tot 16 jaren tuchthuis achter den rug hadden. Wat er verder kwam, behoorde naar de gezindheid in wezen niet tot de politieke gevangenen.

Voor een bezoek moest een aanvraag worden ingediend bij den blokchef. Bij het avond-appèl werden dan de nummers afgeroepen van de candi-daten, die aan de beurt waren. Wanneer deze zich met „Jawohl" «p het afroepen van zijn nummer meldde, data was het antwoord ,,Puff” (bordeel), en de gevangene kreeg zijn entréebewijs.

Als Himmler nog één goede aanteekening op zijn gedragboekje verdicht, dan is het deze, dat hij althans het bordeelbezoek niet verplichtend heeft gesteld.

22