Terug uit de Hel van Buchenwald

Een maand of drie vóór de bevrijding, toen de honger velen razend maakte, is het wel gebeurd, dat vleesch gesneden werd van de lijken van gestorven kameraden. Kannibalisme beperkte zich gelukkig tot enkele uitzonderingsgevallen.

De meeste politieke gevangenen probeerden het lijden door den honger te ontgaan door vroeg gaan slapen. Werd er niet gewerkt, dan lagen wij, dag of nacht, te bed.

Plundering der pakketten officieel verordend.

in Augustus 1944, vóór het bombardement op Buchenwald, werd ons vam hoogerhand medegedeeld dat tot nader order — de nadere order is nooit afgekomen — geen pakketten meer zouden worden afgeleverd.

Wat duizenden families zich uit den mond hadden gespaard of door het betalen van waanzinnig hooge zwarte prijzen verkregen om zoon, maa of vader het leven iets dragelijker te maken, werd door de S.S. uitgepakt en voor distributie onder de Nazi's gesorteerd.

Sigaretten en tabak werden voor de S.S.-officieren gereserveerd. De levensmiddelen en lekkernijen gingen naar de kazernes, waarin de nieuwe lichting S.S.-crs werd opgeleid. Het was niemand geoorloofd zijn familie te berichten, dat het geen zin had, verder nog pakketten te sturen en zoo kregen de schavuiten vele duizenden pakketten in handen. Wij — de gevangenen — werden niet in onwetendheid gelaten omtrent de opofferingen, die de familie zich voor ons had getroost. Het mag als een staaltje van bijzonder Nazi-raffinernent, misschien ook van Duitschen zin voor orde, worden aangemerkt, dat men ons steeds in het bezit stelde van de leege doos of het pakpapier.

Toch hebben wij nog één keer van de ons afgestolen pakketten genoten. Duivels genoten. Dat was bij het bombardement op 24 Augustus. Het was blijkbaar door de Tommy's technisch voortreffelijk voorbereid. Bijzonder goed en grondig geraakt werden de vleugels van de S.S.-ge-bouwen, waarin de pakketten torenhoog lagen opgestapeld. Nooit zullen wij er meer zóó van genieten als gestolen goed niet gedijt als op dien dag, toen onze zendingen van huis in vlammen en rook opgingen of onder de puinhoopen werden verpletterd.

„Ordnung muss seinl" Wat hebben wij den Duitschen zin voor stomme, starre orde vervloekt. De pakketten waren aan ons geadresseerd en wij kregen het leege omhulsel. En dus hadden wij de gebruikelijke tien Pfennig administratieloon te betalen en te teekenen voor ontvangst. Een aantal Hollanders heeft gezegd: Dat doen wij nooit! Gelukkig bleef het daarbij. Het bombardement heeft ook de te verwachten reactie van de S.S.-leiding uitgesloten. Over de weigering hebben wij nooit meer iets gehoord. Zoo zijn wij de ons toekomende 25 of 50 stokslagen misgeloopen.

20