Terug uit de Hel van Buchenwald

Aan een bijzonderen vorm van Nazi-kunst hebben wel geen honderden, maar dan toch tientallen gevangenen met hun leven tol betaald.

De vrouw van den vorigen commandant had ontdekt, dat er een bijzondere artistieke bekoring uitging van de schemerlampen in haar huiskamer, wanneer zij deze voorzag van kappen, gemaakt van getatoueerde menschenhuiden. Zij heeft met deze ontdekking school gemaakt bij de andere Nazi-dames. Kwamen er gevangenen binnen met een getatoueerde huid, dan werden zij in het ziekenhuis met een spuitje uit hun lijden geholpen, gestroopt en weldra verhoogde hun versierde huid de gezelligheid in een Nazi-huiskamer.

De Amerikaansche commandant heeft bij onze bevrijding op eenige van deze lampen, dateerend uit de jaren 1938-'41, beslag weten te leggen en deze tentoongesteld voor de duizenden burgers uit Weimar en Erfurt, die verplicht werden de kamp-gruwelen te aanschouwen,

„Van deze misdaden hebben wij niets geweten”, was hun repliek. Had men niet de voorzorg genomen het bestaan door duizenden burgers te laten vaststellen, dan zou heel Duitschland verontwaardigd gegild hebben: „Es ist nicht wahr!”

De honger.

Wij hebben een tijd lang 400 gram brood per dag gehad — en weinig meer ander voedsel — waarop de meesten onzer lang en hard moesten werken. Daarna werd het 300 gram en den laalsten tijd 250 gram. Uitsluitend op dit stukje brood en de voor voeding waardelooze soep hebben wij na Augustus '44 moeten leven. Sindsdien toch kwamen er geen pakketten met levensmiddelen van huis meer door. Boonen, erwten of meelkost, noch vitaminehoudende groenten kregen wij ooit te proeven. Ook geen vet of suiker. Zoolang er nog pakketten kwamen, was het gewoonte bij de goede elementen onder de gevangenen, om ervan mee te deelen met degenen, die geen enkele verbinding met hun familie meer hadden. Naderhand konden de ergste hongerlijders alleen geholpen worden door het afstaan van de „Steckrüben”-soep. Het was geen genot zoo’n uitgemergeld geraamte te zien glunderen over een extra portie lauw vocht.

Het oorlogsbrood was bitter slecht en vaak beschimmeld. Menig stuk stonk. Maar geen kruimel ging ervan verloren. Er waren altijd hongerlijders genoeg, die er met graagte in beten.

Van de wagens met schillen en afval van knolrapen, die uit de werk-keukens naar de varkensmesterij werden vervoerd, kwam ten hoogste de helft der lading bij de vetgemeste zwijnen aan. De karren werden onderweg bestormd door hongerende gevangenen, die bun zakken met den inhoud vulden.

19