Kamertjeszonde

96

„Wat ’n pestpubliek!” zegt Georgine tot den man van ’t touw. „Nou! Zulleke sekreete,” knikt de man, inniglijk verontwaardigd. — „Da’s nou jé schuim/’ zegt-ie, terwijl hij pruimsop tot bij m’n voeten neersiept — „je zou ze d’r afsodemietere!” „Sigaar opsteken ?” vraag ik.

„Nou alsjeblief.”

Ook ’t tweede couplet heeft een even groot succes. Oe! Oe! Oei! — gillen ze, als ze weer aan haar hooge noot is. Vreemd dat ruwe mannen geirriteerd worden door een hooge vrouwenstem.

„’k Zal maar late zakke,” zegt de tooneelknecht, wijsgeerig. Georgine is woedend.

„Da s nou Piet z’n schuld. Die bederft ’t altijd voor’n ander ... Zullek vee !”

In de zaal klappen ze zoo, dat de man van het doek meent te moeten „halen”.

„Nee! Ik ga niet meer op! Da’s me nou nog nooit gebeurd! Wat ’n pestpubliek, hè?”

„Ga nog maar is op,” zeg ik. — „Ze roepen je toch!”

„Nee. Ze kenne allemaal doodvallen.”

„Ja ’t binne sekreete, nog te beroerd om verzope te worde,” zegt de man.

„Wa’s d’r nou? Wa’s d’r nou? Wa’s dr?”, roept Piet, die in ’n paar sprongen ’t trapje opkomt.... „Waarom zing je niet?” „Ze gillen mee !”

„Wat kan jou dat verdomme! Allo, halen! Wat is dat voor gebliksem hier! Halen! Kom maak nou geen haarlemmerdijkies!.. . Donder godverdomme niet! Vooruit!”

Lachend, lief lachend wipt Georgine het tooneel weer op, begint een nieuwe serie.

„Lastig volk, die artiste,” zegt Piet: „’k Heb liever dat de baas zelf meegaat, ’t Is godverdomme of ze voor ’t eerst op de planken staat. Allemaal anstellerij as ’r vreemden bij zijn.”

„Nou aangenaam lijkt ’t niet”....

„Ach wat! Je doet ’t om te vrèten! Hoor nou maar is hoe ze meezingen!”

Georgine zingt het refrein: „En al te saam maar meegezongen, hiep, hiep, hoera, hiep, hiep, hoera!”, dat gul meegeliederlijkt wordt. „Hoeveel nummers komen ’r nog?”

„De Amors en de muzikale clowns.”